(21 Ιανουαρίου 1921 - 21 Αυγούστου 1999)
Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1921 από γονείς Χιώτες, αριστοκρατικής καταγωγής, το Νικόλαο και τη Ματρώνα. Η βαριά αρρώστια του πατέρα του το έτος 1935 μετέβαλε την εύπορη ως τότε οικονομική κατάσταση της εξαμελούς οικογένειάς του. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του στο κυκλαδίτικο νησί, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εγκατέλειψε, για να αφοσιωθεί στα Νεοελληνικά Γράμματα. Για καθαρά βιοποριστικούς λόγους αναγκάστηκε να εργαστεί αρχικώς για ένα σύντομο χρονικό διάστημα (1945-1946) ως δημοσιογράφος σε εφημερίδα της γενέτειρας του. Λίγα χρόνια αργότερα (1948) διορίστηκε μόνιμος υπάλληλος του Ι.Κ.Α. Το 1953, δυο χρόνια μετά το γάμο του, μετατέθηκε στις Σέρρες και εγκαταστάθηκε οριστικώς στον τόπο καταγωγής της αγαπημένης του συζύγου Θαλίτσας, το γένος Χαμπούρη. Απέκτησαν δυο παιδιά, τη Ματρώνα και το Νίκο, επιτυχημένοι σήμερα επιχειρηματίες. Η είσοδος του στο χώρο της έντυπης λογοτεχνίας επιχειρήθηκε το 1944 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, που έφερε τον τίτλο «Θρήνοι» και ήταν αφιερωμένη στο θάνατο του πατέρα του. Ακολούθησαν αργότερα πολλές άλλες ποιητικές εκδόσεις, με κυρίαρχα στοιχεία το λυρισμό, την ευαισθησία και τη νοσταλγική διάθεση. Οι παραδοσιακοί ιαμβικοί του στίχοι ξεχωρίζουν για την τεχνική αρτιότητα, τη μουσικότητα και τον εσωτερικό τους ρυθμό, χωρίς όμως να μειονεκτούν ως προς την έμπνευση και το περιεχόμενο τους. Μέσα από το έργο του αναδεικνύεται ανάγλυφα η εικόνα των καταβολών και των αναζητήσεων του. Διαφαίνεται η ευγένεια και ηρεμία της ψυχής, ο ανθρωπισμός, η νοσταλγία του για τα αγαπημένα του νησιά Χίο και Σύρο, καθώς και οι γόνιμες επιρροές του από τη Σολωμική, Παλαμική και Καβαφική ποίηση. Ο ποιητικός του λόγος είναι καθαρός και το ύφος απλό. Υπήρξε πολυγραφότατος. Εκτός από την ποίηση, διακρίθηκε και στο χώρο του δοκιμίου, της κριτικής μελέτης και της ιστορικής έρευνας. Πολλά πονήματα του έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες διαφόρων επαρχιακών εφημερίδων και περιοδικών. Αποτέλεσε τακτικό μέλος σε αρκετά πνευματικά Σωματεία, όπως του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Εταιρείας των Χριστιανικών Γραμμάτων, της Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών και της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Σερρών & Μελενίκου. Ενόσω ζούσε, παρέμεινε μακριά από τιμές και αναγνωρίσεις. Η μοναδική εκδήλωση, που αφορούσε το πρόσωπο του, υπήρξε η τιμητική βραδιά που οργανώθηκε από κοινού στις 5 Απριλίου 1997 από το Σύνδεσμο Φιλολόγων Ν. Σερρών, το Σύλλογο Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών Σερρών και τα Γ.Α.Κ. - Αρχεία Ν. Σερρών. Υπηρετώντας εκείνη τη χρονιά με απόσπαση στην τελευταία αρχειακή υπηρεσία, ενδιαφέρθηκα για την οργάνωση παράλληλης έκθεσης έντυπου και αρχειακού υλικού, που ο τιμώμενος τότε ποιητής είχε την ευγενή καλοσύνη να χαρίσει σε αυτή. Καρπός της έκθεσης υπήρξε η σύνταξη σχετικού εντύπου με τίτλο: Κατάλογος έκθεσης αρχειακού υλικού συλλογής Ευάγγελου Ασπιώτη, έκδ. Γ.Α.Κ.- Αρχεία Ν. Σερρών, Σέρρες 1997, που πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή του επίσης αποσπασμένου συναδέλφου Γ. Τσαρούχα. Το έντυπο υλικό αφορούσε το σύνολο της πνευματικής του δημιουργίας, ενώ το αρχειακό υλικό περιλάμβανε αντιπροσωπευτικά δείγματα από επιστολές, επιστολικά δελτάρια, δημοτικές αποφάσεις, χειρόγραφα, δακτυλογράφο, αναμνηστικά διπλώματα και αποσπάσματα από κριτικές έργων του σε εφημερίδες και περιοδικά. Μέσα από το γενικότερο αρχείο του Ευάγγελου Ασπιώτη -που περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων, πλούσια επιστολογραφία- διαπιστώνονται οι επαφές του με πνευματικούς ανθρώπους και άλλες σημαντικές προσωπικότητες του β μισού του 20ου αιώνα. Ως χαρακτήρας υπήρξε ακέραιος, ασυμβίβαστος, ηθικός, σεμνός και ιδεολόγος, Η αξιοπρέπεια, η αριστοκρατική του ευγένεια και τα ελληνοχριστιανικά του ιδεώδη τον διέκριναν σε κάθε πτυχή της ζωής του. Πικραμένος και απογοητευμένος από τους ανθρώπους, αλλά και αρκετούς φίλους του, που τον λησμόνησαν στο τέλος της ζωής του, συνέχισε τον «τραχύ» πνευματικό του αγώνα με τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει, χωρίς να «ψευτίσει» τον εαυτό του, όπως συνήθιζε να λέει. Η συμβολή του ταλαντούχου και καταξιωμένου ποιητή στην πνευματική και πολιτιστική κίνηση της πόλης μας, την οποία θεωρούσε δεύτερη πατρίδα του και όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, υπήρξε αναμφισβήτητα αξιόλογη. Αιώνια η μνήμη του αγνού ιδεολόγου, του άξιου εργάτη των γραμμάτων, καλό φίλο και συνεργάτη του περιοδικού μας Ευάγγελο Ασπιώτη.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Τα αυτοτελή του δημοσιεύματα

1. Θρήνοι Αθήναι 1944

2. Νοσταλγικά, Αθήναι 1969

3. Τραγούδια της Σιωπής Αθήνα 1970.

4. Αρποκράτης Ποιήματα Αθήνα 1973.

5. Το Φως που λάμπει: Ποίηση, Αθήνα 1978.

6. «Σερραίοι οικιστές της Ερμούπολης Σύρου», Αθήνα 1979.

7. «Το ιστορικό της ανεγέρσεως του επί της Ακροπόλεως των Σερρών βυζαντινού ναού Αγίου Νικολάου», Αθήναι 1982, Σέρρες 1997.

8. «Συμβολή στην εμπορική δραστηριότητα των Καβάφηδων» Θεσσαλονίκη 1983.

9. Ρωγμές Θεσσαλονίκη 1983, 19852.

10. Η Χίος υπό την κατοχή των Γενοατών και των Τούρκων. Η απελευθέρωση της και η συμβολή των Καρδαμύλων, Πειραιάς 1986.

11. Συγγραφείς και κείμενα Α. Ο Μιχάλης Κ. Κωβαίος και η λαϊκή παράδοση της Αμοργού, Αθήνα 1987.

12. Η Ρημαγμένη Πολιτεία, Θεσσαλονίκη 1989.

13. Λυρικός λόγος, Α΄, Σέρρες 1994.

14. Ο ποιητής Νίκος Γ. Σταφυλοπάτης: Μία γνήσια λυρική φωνή του κυκλαδικού ποιητικού λόγου: Κριτική θεώρηση του έργου του, Αθήνα 1995.

15. «Κωστής Παλαμάς, ο ποιητής του Έθνους», Σέρρες 1996.

16. «Ο άγνωστος ποιητικός λόγος του Πέτρου Θ. Πέννα» Αθήνα: 1996.

17. Λυρικός λόγος, Β, Σέρρες 1997. ΠΕΤΡΟΣ Κ. ΣΑΜΣΑΡΗΣ Από τον 6ο τόμο του περιοδικού ΣΙΡΙΣ