Γεννήθηκε στις Σέρρες από πλούσια οικογένεια Μελενίκια. Ο πατέρας του, έμπορος διαμαντιών και δημητριακών στις Σέρρες, ήταν απ’ τους ιδρυτές του Παμακεδονικού Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Σερρών. Τελείωσε την Αστική Σχολή και το Ημιγυμνάσιο Σερρών (πεντατάξιο) και πήρε το δίπλωμα του απ’ το Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Περάτωσε επίσης τη Γαλλική Σχολή του Γκαιρώ Θεσσαλονίκης. Έκτος απ’ τη γαλλική γλώσσα ήξερε τέλεια τη γερμανική και τουρκική. Το 1893 διορίστηκε πρόξενος του Αυστροουγγρικού Υποπροξενείου Σερρών. Απ’ την επίσημη αυτή θέση προσέφερε ανεκτίμητες εθνικές υπηρεσίες. Έτσι, κατά την περίοδο του Ελληνοτουρκικού πολέμου, όταν αποφασίστηκε απ’ τις τουρκικές Αρχές, με πρόφαση κάποιο ασήμαντο επεισόδιο, η εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού Νιγρίτας και ο εποικισμός της με Τουρκαλβανούς, υποκινώντας τους γενικούς προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη και επιτυγχάνοντας την παρέμβασή τους, κατάφερε να ματαιώσει την εκτέλεση της ολέθριας διαταγής. Στις 14-7-1907 επίσης, όταν μετά την ηρωική εποποιία της Αγίας Ευαγγελίστριας (αυτοθυσία καπετάν Μητρούση και φόνος 35 Τούρκων) φανατισμένα στίφη Οθωμανών και γύφτων απειλούσαν με σφαγή και εμπρησμό τις ελληνικές συνοικίες των Σερρών, κατορθώνει, ξεσηκώνοντας και τον Άγγλο υποπρόξενο Σερρών και μεταβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, να προκαλέσει επείγουσα τηλεγραφική διαταγή του εκεί Βαλή (την άλλη μέρα ήρθε και ο Χιλμή πασάς στις Σέρρες) με την οποία σώθηκε η πόλη. Μετά την επανάσταση των Νεότουρκων (1908) η Συνταγματική Κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τις προξενικές του ενέργειες, που ωφέλησαν τους κατοίκους της δικαιοδοσίας του (Σαντζάκιο Σερρών) τον ανακήρυξε τιμητικά Τούρκο υπήκοο. Το 1912 (Οκτώβριος) με έντονα διαβήματα στο στρατηγό Βούλκωφ κ.ά. και τη συμπαράσταση του μητροπολίτη Αποστόλου, συνετέλεσε να πάψει η σφαγή των Τούρκων (σε πολλούς έδωσε άσυλο στο Προξενείο) πού άρχισαν οι Βούλγαροι μπαίνοντας στις Σέρρες. Στα δύσκολα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα, βοήθησε με κάθε μέσο τους ομογενείς, ενισχύοντας τους πολεμιστές, παρέχοντας άσυλο στους κυνηγημένους, μεσολαβώντας στις διάφορες αρχές για όσους αδικούνταν ή κινδύνευαν. Τη μέρα που καταστράφηκαν οι Σέρρες (29-6-1913) στο Προξενείο του βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο 300 περίπου Σερραίοι Έλληνες. Στο αίτημα των Βουλγάρων να παραδοθούν σε κείνους, αρνήθηκε προτάσσοντας το σώμα του. Και όταν αυτοί, παραβιάζοντας το προξενικό άσυλο, τους έσυραν έξω άπ’ την πόλη (υψώματα Ελαιώνα) ακολούθησε με κίνδυνο της ζωής του την τραγική πομπή, συντελώντας έτσι αποφασιστικά στη σωτηρία τους. Μετά την απελευθέρωση (1913) παραιτήθηκε απ’ το προξενικό αξίωμα και απόκτησε ελληνική υπηκοότητα (Συνθήκη Αθηνών). Στις εκλογές της 1-11-1920 έβαλε υποψηφιότητα μαζί με τον Α. Άργυρο (αρχηγό της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως») και τον καθηγητή Α. Χρηστομάνο και βγήκε βουλευτής Ν. Σερρών. Για τη δράση του γενικά (εθνική, διπλωματική, ανθρωπιστική κλπ.) το Ελληνικό κράτος του απένειμε το παράσημο του Αργυρού Σταυρού των Ιπποτών (23-8-1908) και το μετάλλιο (με δίπλωμα) του Μακεδονικού αγώνος (1937), εγγράφοντάς τον στην επετηρίδα των Μακεδονομάχων (αριθμ. 295). Τιμήθηκε επίσης κατά την περίοδο 1897-1917 με δύο παράσημα της Αυστροουγγαρίας και ένα της Ιταλίας, Σερβίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Γερμανίας, Μεγάλης Βρετανίας. Η πόλη τέλος των Σερρών αφιέρωσε στη μνήμη του μια οδό της. .

• 
• 
•