Σήμερα στις 12 Ιουλίου στις 10 το πρωί, όπως κάθε μέρα, στο ισόγειο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών, συναντηθήκαμε 16 παιδιά 13-17 ετών, κάποιοι επιθυμώντας να δώσουμε συνέχεια στον χθεσινό ενθουσιασμό και άλλοι από απλή περιέργεια. Ο κ. Νίκος Τσιώτσος, θα συνέχιζε τα όσα είχαμε αφήσει στη μέση κατά την προηγούμενη συνάντηση. Το μυστήριο του έργου που δραματοποιούσαμε είχε λυθεί.

Επρόκειτο για το "Μόνον της ζωής του ταξείδιον" του Γεώργιου Βιζυηνού, αυτή όμως η διαπίστωση μας γέννησε νέα ερωτήματα που έπρεπε να απαντηθούν, από εμάς τους ίδιους φυσικά, με την καθοδήγηση πάντα του κ. Νίκου, αλλά και της κ. Έφης που προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Αφού ξεκινήσαμε με παντομίμα, αυτή τη φορά ανοίγοντας ένα κουτί, ανακαλύψαμε ότι ένα κουτί μπορεί να έχει τρελά πράγματα, όσα και η τσάντα μιας γυναίκας! Στη συνέχεια, συνεχίσαμε το γράμμα του Γεωργή προς τον παππού του, το οποίο είχαμε αφήσει στη μέση. Βγήκαν όμορφες ιστορίες τις οποίες της διαβάζαμε και η κάθε ομάδα εξέφραζε με κινήσεις τα συναισθήματα του Γεωργή.Τι να αισθάνεται όμως ο Γεωργής; Ποια διλήμματα τον βασανίζουν; Απ' τη μια το θάρρος, η υπερηφάνεια, η τόλμη και από την άλλη ο φόβος, η απαισιοδοξία, η δειλία. Δώσαμε με το σώμα μας, αλλά και με ήχους και φωνές, σάρκα και οστά στις δυο πλευρές του Γεωργή, ενώ ο ίδιος στη μέση, προσπαθούσε να ξεφύγει!

Μας άρεσε πολύ η χθεσινή άσκηση με τους ρόλους σε θέση ισχύος ή σε θέση υποταγής. Δημιούργησε λοιπόν η κάθε ομάδα ένα δικό της κάδρο (γιατί το θέατρο συνδέεται με κάποιο τρόπο και με τη ζωγραφική) και αφού επιλέξαμε κυριαρχία ή υποτέλεια, επιδοθήκαμε στη ζωγραφική του καμβά. Στη συνέχεια, εναλλαγή ρόλων υποταγής και κυριαρχίας, χωρίς όμως να μιλάμε, βγάζαμε άναρθρες φωνές, μιλούσαμε κορακίστικα και η εναλλαγή στους ρόλους γινόταν χωρίς καθοδήγηση. Τα καταφέραμε περίφημα! Το τέλος ο κ. Νίκος μας το κρατούσε για έκπληξη! Γίναμε για λίγο θεατές μαζί και ηθοποιοί. Παρακολουθήσαμε τη σκηνή όπου ο Γεωργής μιλά με τον συνάδελφό του στη δουλειά. Ο ένας αισιόδοξος και ονειροπόλος, ο άλλος ρεαλιστής και σκληρός. Ανά πάσα στιγμή, μπορούσαμε να επέμβουμε στην πορεία της κουβέντας και να αντικαταστήσουμε αυτόν που δε μας άρεσε. Ήταν μοναδική εμπειρία, οι ίδιοι οι θεατές ουσιαστικά να είναι και ηθοποιοί και να ορίζουν την πορεία των πραγμάτων.

Ήταν ένα έντονο και μοναδικό ταξίδι, όπως αυτό του Γεωργή στο έργο του Βιζυηνού. Ευχαριστούμε τον κ. Νίκο Τσιώτσο που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τις αναστολές μας και να απελευθερωθούμε και να απολαύσουμε αυτό το νοερό ταξίδι και την κ. Έφη Τζούρη που ήταν συνοδοιπόρος σύντροφός μας. Καλή μας αντάμωση!