ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Στις 29 Ιουνίου, ανήμερα των Αγίων Αποστόλων, μια παρέα από είκοσι πέντε παιδιά, ανάμεσά τους ο Φάνης, ο Μαθιός και ο Κωστάκης, βλέπουν τη φωτιά ? σινιάλο που ανάβει ψηλά στα Τρίκορφα ο φίλος τους ο Αντρέας. Αμέσως παίρνουν την απόφαση να πάνε να τον βρουν και να περάσουν μαζί του το καλοκαίρι. Με γέλια και τραγούδια ανεβαίνουν στα μουλάρια και κατευθύνονται προς τα ψηλά βουνά της Ρούμελης. Εκεί στήνουν τις σκηνές τους, σχηματίζουν κοινότητα και οργανώνουν τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τους λείψει τίποτα. Έρχονται σε επαφή με τους κτηνοτρόφους της περιοχής και φυσικά μέρα με τη μέρα γνωρίζουν και εξοικειώνονται με τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής. Οι περιπέτειες και τα όχι και τόσο ευχάριστα επεισόδια δεν λείπουν. Ωστόσο όλη η συντροφιά είναι «δεμένη» και ξέρει πώς να αντιμετωπίσει κάθε λογής αναποδιά, ακόμη κι αν πρόκειται για μια καταιγίδα. Όταν θα έρθει η ώρα να κατεβούν από το Χλωρό και να επιστρέψουν στα σπίτια τους, όλα τα παιδιά θα είναι λίγο πιο σοφά, επειδή έχουν ήδη μάθει ότι ο άνθρωπος οφείλει να αγαπάει και να σέβεται τη μάνα γη. ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Επίκαιρο όσο ποτέ, καθώς έχουν μεσολαβήσει οι φονικές πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, το μυθιστόρημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ είναι μια ανάσα αναγνωστικού οξυγόνου, αλλά και ένα οικολογικό μάθημα για το πώς πρέπει ο σημερινός κάτοικος των πόλεων μα και της υπαίθρου να αντιμετωπίζει το περιβάλλον. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ένας από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου, ο Λάμπρος, πολλά χρόνια αργότερα από αυτή την καλοκαιρινή εξόρμηση θα έχει γίνει δάσκαλος και συγκεντρώνει τους μαθητές για να τους κάνει μάθημα κάτω από ένα πεύκο. Μονάχα έτσι, δηλαδή σε άμεση σχέση με τη φύση, μπορείς να εκτιμήσεις το περιβάλλον και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η γη δεν μας ανήκει? απλώς, την έχουμε δανειστεί από τις επόμενες γενιές. ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940) έγραψε πολλές μελέτες, διηγήματα, βιογραφίες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και κριτικές. Η γραφή του διακρίνεται από λυρική διάθεση, κάτι που φαίνεται περισσότερο στο πεζοτράγουδό του «Πεζοί ρυθμοί» (1923). «Τα ψηλά βουνά», βέβαια, είναι το έργο με το οποίο έχει γίνει γνωστός και αγαπήθηκε από παλαιότερες και πιο νέες γενιές. Κώστας Ακρίβος