Στην εποχή της γρήγορης και, πολλές φορές, ανεπεξέργαστης πληροφορίας, η τηλεόραση, ως ex cathedra, εδώ και χρόνια, μέσον, βρίσκεται στο στόχαστρο των καλλιτεχνών και των διανοουμένων ― ωστόσο, παραμένει, σε πείσμα όλων των «εχθρών» της, αλώβητη, σε σημείο, μάλιστα, να μεγεθύνεται κατά την πάροδο του χρόνου. Είναι σαφές πια πως, όσο κι αν παλεύει κάποιος περί του αντιθέτου, η γρήγορη, και κάποτε ανεπιβεβαίωτη, πληροφορία θα έχει τον πρώτο λόγο σε διάφορες εκφάνσεις του κοινωνικού βίου της χώρας μας και αλλού. Η Ελένη Γιαννακάκη, συγγραφέας που παραμένει πιστή στον κατακερματισμό τμημάτων της σύγχρονης ζωής και κοινωνίας, όλα τα παραπάνω χρησιμοποιεί ως όχημα στο τελευταίο της μυθιστόρημα. Εδώ, παρακολουθούμε την ενηλικίωση ενός παιδιού, γόνου μεγαλοαστικής οικογένειας με μικροαστικές συνήθειες, το οποίο, διψώντας για αιματηρές σκηνές και ακραίες καταστάσεις, φτάνει να γίνει ανύποπτος μάρτυς του θανάτου, σε αυτοκινητικό δυστύχημα, του πατέρα του, αφού πρώτα έχει καταγράψει, μέσα του κυρίως, ολόκληρο το επεισόδιο ως μια σκηνή απόλυτης ηδονής. Ο ίδιος άνθρωπος, μεγαλώνοντας, κουβαλώντας, βεβαίως, όλο αυτό το φορτίο, καταγράφει, αφενός, και εγγράφει, αφετέρου, όλη τη βία, το αίμα, το άρρωστο πάθος και τις μύχιες επιθυμίες, τις δικές του και των άλλων, με το πρόσχημα της καλλιτεχνικής και διδακτικής διάστασης. Μοιάζει προφανής η ιστορία• δεν είναι. Η Γιαννακάκη, με το συμπαγές θεωρητικό και αφηγηματικό φορτίο της, αποδίδει, με γλώσσα ακριβή και παθιασμένη, τη δύσκολη διαδρομή ενός ψυχισμού, χωρίς ποτέ να τον εξετάζει εκτός του κοινωνικοπολιτικού του συγκειμένου. Η συγγραφέας έχει δυνατό υλικό και ξέρει πολύ καλά τι να το κάνει: όσο κι αν τοποθετεί την ιστορία στο εγγύς ή μακρύτερο μέλλον, ξέρει πολύ καλά πως τίποτε δεν μοιάζει βγαλμένο από κάποια φαντασία• όλα, ανεξαιρέτως, τα στοιχεία που αναφέρονται, κυρίως αυτά των κοινωνιών που τρεμοπαίζουν όπως το κακό σήμα στην τηλεοπτική οθόνη, αργά ή γρήγορα θα χτυπήσουν κάποια πόρτα. Η Γιαννακάκη δείχνει τον δρόμο της προετοιμασίας• όσο κι αν αυτό μοιάζει απλώς μια καλή συγγραφική πράξη, θα λέγαμε ότι δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια σημαντική λογοτεχνική και θεωρητική αποτύπωση του επερχόμενου. Στο χέρι μας είναι εάν θα το δούμε ή όχι. Καλά θα κάνουμε να το δούμε, απ’ ό,τι φαίνεται. Δημήτρης Αθηνάκης