??Κι αφού δεν έχω καταλάβει την αγάπη, σε το ωφελεί να καταλάβω τα υπόλοιπα; Θα μείνω μέχρι τέλους παιδί της Ευρώπης, της έγνοιας και της αισχύνης ΄δεν φέρω κανένα μήνυμα ελπίδας. Για τη Δύση δεν αισθάνομαι μίσος, μονάχα περιφρόνηση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι, στο βαθμό που είμαστε Δυτικοί, αποπνέουμε εγωισμό, μαζοχισμό και θάνατο. Έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα στο οποίο είναι, απλούστατα, αδύνατον να ζήσεις ΄κι επιπλέον, επιμένουμε να το εξάγουμε?. (σ.333) Αυτό συνειδητοποιεί ο σαραντάχρονος ήρωας του μυθιστορήματος ?Πλατφόρμα?, ο Μισέλ, που κατά σύμπτωση έχει το ίδιο όνομα και με τον αιρετικό συγγραφέα του. Μια συνειδητοποίηση για την καταβύθιση της Δύσης σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, την εκτροπή της στον απόλυτο καταναλωτισμό και στην αδιαλλαξία του ατομικισμού. Όταν κυκλοφόρησε η ?Πλατφόρμα? στην Γαλλία, το 2001, προκάλεσε την ίδια ταραχή που μόνον ?Οι Σατανικοί Στίχοι? του Σάλμαν Ρούσντι είχαν αντίστοιχα προκαλέσει τη δεκαετία του ?80. Και δεν ήταν η αθυροστομία και η κακολογία του βιβλίου, κάτι που αποτελεί καθημερινό βίωμα. Υπήρχε, πίσω από την γραφή, ένας δαιμόνιος, ανήσυχος συγγραφέας, απ? αυτούς που εκτοξεύονται στον ορίζοντα των γραμμάτων όχι για να αφήσουν πίσω τους ωραίες λέξεις και καλολογικά στοιχεία αλλά για να αναταράξουν την ίδια την ψυχή της κοινωνίας, όση της απόμεινε. Χιλιάδες χιλιάδων αντιτύπων πούλησε ο Ουλμπέκ με το βιβλίο του. Οι μισοί αναγνώστες εκθείαζαν έναν ταραχοποιό Μπαλζάκ του 21ου αιώνα, οι άλλοι μιλούσαν για έναν κακογράφο τσαρλατάνο που προκαλεί ασύστολα από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα γαλλικά γράμματα. Οι μουσουλμάνοι ενοχλήθηκαν από τις βρισιές που εκτόξευε εναντίον τους ο συγγραφέας και τελικά τον κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου (αθωώθηκε τελικά). Ο Σαλμάν Ρουσντί, ο συγγραφέας των Σατανικών στίχων, σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Guardian», υποστήριξε τον Ουελμπέκ: «Αν οι μυθιστοριογράφοι αδυνατούν να περιγράφουν τους ναζί ή τους φανατικούς χωρίς να κατηγορηθούν ότι οι ίδιοι είναι ναζί ή φανατικοί, δεν θα μπορούν πλέον να γράφουν». Για τον Ρουσντί η Πλατφόρμα είναι ένα καλό μυθιστόρημα, γιατί απλά «μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τη Γαλλία». Προς τι, όμως, τέτοια ευαισθησία; Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία χρόνια τώρα επιζεί με τους ?υβριστές? της, όμως μέσα από αυτούς έμαθε να ζει και να συνειδητοποιείται, έστω και με τον τρόπο του Μισέλ, όπως παρατίθεται στην αρχή το απόσπασμα. Ο Μισέλ είναι ένας υπάλληλος της πληροφορικής, βαριέται όμως την δουλειά του. Είναι απροσάρμοστος και σκοτεινός, όσο ο ξένος του Καμύ, παραμένει όμως ευφυής, σαν να κληρονόμησε την εξυπνάδα του μέσα από μεταλλαγμένα γονίδια εργαστηρίων. ΄Οπως ισχυρίζεται και ο ίδιος, στον κόσμο του οικονομικού φιλελευθερισμού και της σεξουαλικής ελευθεριότητας, η επιτυχία μετριέται με το χρήμα και τη σεξουαλική έλξη. Στερημένος από ομορφιά καθώς και από προσωπική γοητεία, πέφτει θύμα συχνών καταθλιπτικών κρίσεων. Δεν είναι αυτό που οι γυναίκες ψάχνουν κατά προτίμηση και η μοναδική σοβαρή ερωτική σχέση του, τέλειωσε άδοξα. Ζει όχι παραπατώντας σε μια ζωή χωρίς ρυθμό και τόνο, βιώνει τη μοναξιά του και δεν ελπίζει στην επόμενη καλή ημέρα. Ώσπου αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη, μαζί του είναι και η νεαρή Βαλερί, στέλεχος μεγάλου τουριστικού ομίλου. Μαζί τους στρατιές πεινασμένων ερωτικά δυτικών, που η σεξουαλική επανάσταση μόνον την απόλαυση δεν επέφερε, και που στην εξωτική Νοτιανατολική Ασία, θα διπλασιάσουν τα αδιέξοδά τους. Τότε ο Μισέλ ρίχνει την ιδέα της εκμετάλλευσης του σεξουαλικού τουρισμού στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Το τέλος του μυθιστορήματος είναι ανατριχιαστικά προφητικό. Το κλαμπ, που ο τουριστικός όμιλος της Βαλερί εγκαινιάζει στην Ταϊλάνδη με όλες τις σεξουαλικές ανέσεις, τινάζεται στον αέρα από μια ομάδα ενόπλων Μαλαισιανών μουσουλμάνων, οι οποίοι δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Ανάμεσα στους νεκρούς και η Βαλερί. Ο Ουελμπέκ τα τελευταία χρόνια ζει στην Ιρλανδία, γράφοντας και πίνοντας, μαζί με την οικογένειά του. Γεννήθηκε το 1958, στο νησί Ρεϋνιόν, άλλοτε γαλλική αποικία στον Ινδικό Ωκεανό. Μεγάλωσε στην Γαλλία, τον ανέθρεψαν οι παππούδες τους και σπούδασε αγρονόμος-μηχανικός. Ανάμεσα στις λογοτεχνικές τιμές, που του αποδόθηκαν, είναι το Ιρλανδικό Βραβείο Βιβλιοθηκών Impac 2002, ενώ το 1998 ο υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας του απένειμε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων. Φαίνεται ότι ο Ουελμπέκ τόσο πολύ συγκινήθηκε με τον ?εθνικό? του ρόλο ώστε τους ανταπέδωσε την τιμή γράφοντας, το 2001, το μυθιστόρημα-καμικάζι ?Πλατφόρμα?.