Όλοι μας γνωρίζουμε τον συγγραφέα σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ από τον Σέρλοκ Χολμς, τον διασημότερο ντετέκτιβ της λογοτεχνίας. Ο Βρετανός συγγραφέας γεννήθηκε το 1859 στο Εδιμβούργο της Σκοτίας. Σπούδασε ιατρική αλλά αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Τι δεν έγραψε! Αστυνομικά μυθιστορήματα, μυστηρίου, επιστημονικής φαντασίας, ιστορικές μελέτες. Οι περιγραφές του είναι λεπτολόγες, επικεντρώνεται στην πλοκή και στην ψυχολογική εμβάθυνση των χαρακτήρων, δεν σκιαγραφεί. Αν και στην εποχή του θεωρήθηκε «λαϊκός» συγγραφέας σήμερα αναγορεύτηκε σε κλασικό. Ο «χαμένος κόσμος» δημοσιεύτηκε στο 1912 και μάλιστα πρώτα σε συνέχειες σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Είναι το πρώτο του βιβλίο με τις περιπέτειες του πλούσιου, εκκεντρικού καθηγητή Τσάλεντζερ. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα βιβλία μέχρι το 1928. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ένας νεαρός δημοσιογράφος, ο Εντ Μαλόουν, διψά για περιπέτεια, προκειμένου να εντυπωσιάσει την κοπέλα που αγαπά και που σύντομα σκοπεύει να παντρευτεί. Γνωρίζει έναν εκκεντρικό επιστήμονα, τον καθηγητή Τσάλεντζερ. Ο καθηγητής μόλις έχει επιστρέψει από ένα ταξίδι στην Νότια Αμερική, όπου ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε έναν χαμένο κόσμο γεμάτο προϊστορικά όντα που κινούνται ελεύθερα. Ο Μαλόουν με την παρέα του ακολουθούν τα βήματα του Τσάλεντζερ στα βάθη της νοτιοαμερικάνικης ζούγκλας. Πράγματι ο Τσάλεντζερ είχε δίκιο. Όμως η παρέα βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιαλτικό κόσμο με γιγάντια ερπετά, πιθηκάνθρωπους και πτερδάκτυλους και μάλλον δύσκολα θα ξεμπλέξουν? Θα πρέπει να πούμε ότι η ιδέα να υπάρχουν προϊστορικά όντα που επιβίωσαν πρωτογράφτηκε από τον Ιούλιο Βερν, το 1854, με το «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης» αλλά και το μυθιστόρημα του Ντόιλ ενέπνευσε πολλούς άλλους μέχρι τις μέρες μας, όπως τον «Χαμένο Κόσμο» του Μάικλ Κράϊτον (που έγραψε και το «Τζουράσικ Παρκ») ο οποίος μάλιστα δίνει και σε έναν ήρωά του, το όνομα Ρόξτον ενός άλλου επιστήμονα που συμμετέχει στην περιπετειώδη αποστολή στο βιβλίο του Κόναν Ντόιλ. Πολλές φορές το βιβλίο διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση αποδεικνύοντας έτσι την αντοχή του αλλά κυρίως την ανάγκη των ανθρώπων να φανταστούν παλιότερες εποχές πάνω στη γη και να αποδράσουν σε ονειρικούς και χαμένους τόπους. Απόσπασμα: «Στο ύπαιθρο και κοντά στο χείλος του βράχου ήταν μαζεμένο ένα πλήθος από μερικές εκατοντάδες αυτών των τριχωτών κοκκικομάλλικων πλασμάτων, πολλά απ? αυτά γιγαντιαίων διαστάσεων κι όλα τους φρικιαστικά στην όψη. Ανάμεσά τους επικρατούσε πειθαρχία, γιατί κανένας δεν επιχειρούσε να διασπάσει τη γραμμή που είχαν σχηματίσει. Μπροστά στεκόταν μια μικρή ομάδα Ινδιάνων. Μικρόσωμοι, καλοσχηματισμένοι ερυθρόδερμοι άντρες, που το δέρμα τους έλαμπε σαν μπρούντζος στο δυνατό φως του ήλιου?» (Κεφάλαιο 13 «Ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ») Θεόδωρος Γρηγοριάδης