ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ : Το βιβλίο διαπραγματεύεται την συγκινητική ιστορία ενός εφήβου που φεύγει από το σπίτι του, σε μια πορεία αυτογνωσίας. Σαν τον περιπλανώμενο ήρωα του παλιότερου συγγραφέα Μάρκ Τουέιν, τον Χακ Φιν, πρόκειται για ένα παιδί με ευαισθησίες που αδυνατεί να συμβιβαστεί με τον κόσμο γύρω του και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της εφηβείας. Η ΙΣΤΟΡΙΑ : Στη δεκαετία του πενήντα τοποθετείται το μυθιστόρημα του Ντ. Τζ. Σάλιντζερ. Η ιστορία ξεκινάει στο σχολείο του 16χρονου Χόλντεν Κόλφιλντ το Πένσι, δυο βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα. Ο Χόλντεν είναι ένας μοναχικός και σκεφτικός τύπος, που αγαπάει μόνον την αδελφούλα του Φοίβη, αλλά δεν μπορεί να την ειδοποιήσει ότι φεύγει για να μην προδοθεί μπαίνοντας στο σπίτι. Αφού τριγυρνάει άσκοπα για μια μέρα ολόκληρη τρυπώνει στο σπίτι του και της μιλάει. Όμως εκείνη τον απαγοητεύει γιατί δεν μπορεί να τον δεχθεί έτσι, να το έχει σκάσει από το σχολείο του. Στη συνέχεια, όταν ο έφηβος φεύγει από το σχολείο του, τριγυρνάει σε διάφορα μέρη μέχρι να φτάσει στην Νέα Υόρκη. Τον Χόλντεν τον έδιωξαν και από άλλα σχολεία παλιότερα. Στην οικογένειά του, εκτός από την μικρούλα αδελφή του Φοίβη, υπάρχει ο μεγαλύτερος αδελφός του που είναι σεναριογράφος στο Χόλυγουντ και ακόμη ένας μικρότερος αδελφός. Αντί λοιπόν να πάει στο σπίτι του και να το πει στους γονείς του, αποφασίζει να φύγει στην Νέα Υόρκη. Σκέφτεται ότι η μόνη λύση για να ξεπεράσει το πρόβλημά του είναι να προσποιείται τον μουγκό ώστε να μην χρειάζεται να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Πάντα ο Χόλντεν σκεφτόταν παράξενα ΄ παράδειγμα, αναρωτιόταν πού πήγαιναν οι πάπιες όταν πάγωνε η λίμνη του πάρκου, μήπως ερχόταν κάποιος να τις μαζέψει με ένα φορτηγό; Φτιάχνει μια μπάλα χιόνι και δεν θέλει να την πετάξει, λυπάται να χαραμίσει την λευκή ομορφιά της μπάλας. Όταν ο οδηγός του λεωφορείου τον αναγκάζει να την πετάξει έξω, αυτός στην αρχή αρνείται ότι θα την ρίξει σε ανθρώπους, και όταν αναγκάζεται να την πετάξει, λυπημένος, σχολιάζει «οι άνθρωποι ποτέ δεν σε πιστεύουν». Και πράγματι δεν θα την έριχνε σε κανέναν, σπανίως καυγάδιζε, και όπως ομολογεί και ο ίδιος είναι ένας ειρηνικός τύπος. Ο ΤΙΤΛΟΣ : Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από ένα τραγούδι που άκουσε κάποτε ο Χόλντεν. Όταν τον ρωτάει η Φοίβη τι θα ήθελε να ήταν εκείνος απαντάει ότι θα ήθελε να είναι φύλακας σε ένα μεγάλο χωράφι σίκαλης όπου θα παίζουν ανέμελα δεκάδες παιδιά, χωρίς να συνειδητοποιούν τον κίνδυνο που παραμονεύει αν ξεφύγουν στην άκρη του γκρεμού. Ο Χόλντεν θα ήθελε να είναι εκεί, παραδίπλα, να τους προστατεύει, να τους προλαβαίνει να μην πέσουν στον γκρεμό που συμβολίζει τον κόσμο των μεγάλων. Κατά βάθος ο Χόλντεν θέλει να διασώσει τα παιδιά από την ενηλικίωση, να παραμείνουν παιδιά, σαν κι αυτόν, σαν τις αδελφές του που λατρεύει. Κι ούτε ωριμάζει τελικά. Στο τέλος καταρρέει ψυχολογικά και νοσηλεύεται σε ίδρυμα. Από εκεί μέσα μας λέει την ιστορία του, σε πρώτο πρόσωπο, που διαβάζουμε. ΝΟΗΜΑΤΑ: Το βιβλίο διαπραγματεύεται το θέμα της εφηβικής και παιδικής αθωότητας, της οικογένειας, της απώλειας των ανθρώπων, της προδοσίας αφού συνεχώς ο Χόλντεν προδίδεται από σχέσεις και ανθρώπους που τους αποκαλεί, phonies (ψεύτες, όλο προσποίηση). Είναι ένα βιβλίο ενηλικίωσης, δείχνει τα προβλήματα της εφηβείας με ανοιχτό μυαλό και τολμηρότητα. Γι αυτό και η γλώσσα του είναι γεμάτη ιδιωματισμούς της ηλικίας, μια μαγκιά του δρόμου, μια δραματική εξομολόγησης, που προσπαθεί να αποτινάξει τον καθωσπρέπει λόγο. Ποτέ ξανά στην αμερικάνικη λογοτεχνία δεν είχαμε ένα τόσο εφηβικό «τολμηρό» γλωσσικό ιδίωμα και για αυτό τα πρώτα χρόνια το βιβλίο θεωρείτο ακατάλληλο για νέους στους οποίους απευθυνόταν! ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Σήμερα το μυθιστόρημα διδάσκεται στα σχολεία σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες. Κάθε χρόνο πουλιούνται 260.000 αντίτυπα και πάνω από 60 εκατομμύρια μέχρι σήμερα. Το περιοδικό TIME το ανακήρυξε ένα από τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα. Ο συγγραφέας του ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ γεννήθηκε το 1919, έχει να γράψει βιβλίο από το 1965 ενώ η τελευταία του συνέντευξη δόθηκε το 1980. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται και γιατί επέλεξε να μην βγαίνει στο φως της δημοσιότητας η ζωή του. Λες να παραμένει ο αθεράπευτος έφηβος του βιβλίου του που δεν τόλμησε να ανοιξει τα φτερά του στον κόσμο αλλά προτίμησε να μιλάει με την γλώσσα της λογοτεχνίας; Θεόδωρος Γρηγοριάδης

• 
• 
•