«Οι άλλοι ρίχτηκαν στο φαί. Η Έμμα δεν έφαγε? το μέτωπό της έκαιγε, τα βλέφαρά της την έτσουζαν κι ένιωθε το κορμί της κρύο σαν πάγο. Μες στο κεφάλι της αναπηδούσε ακόμη το δάπεδο του χορού κάτω απ? τη ρυθμική ώθηση του πλήθους των ποδιών που χόρευαν. Έπειτα, η μυρουδιά του ποντς μαζί με τον καπνό απ? τα πούρα τη ζάλισαν. Λιποθύμησε: την έφεραν κοντά στο παράθυρο.
Έξω ρόδιζε η χαραυγή, και μια μεγάλη προφυρόχρωμη κηλίδα απλωνόταν στο χλομό ουρανό απ? τη μεριά της Αγίας Αικατερίνης. Το μελανό ποτάμι αναδευόταν απ? τον άνεμο. Στις γέφυρες δεν υπήρχε ψυχή? τα φανάρια έσβηναν.
Συνήλθε, ωστόσο, ?» ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI Ποια είναι αυτή η γυναίκα που λιγοθυμάει κάτω από την πίεση του πόθου της; Ποια είναι η Έμμα και με ποιο δικαίωμα ανασηκώνει το πέπλο του καθωσπρεπισμού και βουτάει μέσα στα πάθη της; Λέγεται ότι καμιά γυναικεία ηρωίδα δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί την ηρωίδα του Φλωμπέρ. Τη δημιούργησε γύρω στα 1850 κι ας διαδραματιζόταν η ιστορία του λίγα χρόνια πριν.
Ακολουθώντας η Έμμα τον άνευρο και βαρετό άντρα της μπαίνει σταδιακά στη διαδικασία να τον αποσιωπήσει μέσα της, να τον παραμερίσει και να δει τις αληθινές της ανάγκες. Η πορεία της σκληρή και βίαιη, αποσαρθρωτική. Ούτε στην Σαλαμπώ με τους εκατοντάδες νεκρούς στα περίχωρα της Καρχηδόνας (το περίφημο ιστορικό μυθιστόρημα του Φλωμπέρ) δεν αισθάνθηκα τόση βία, τόση αναίμακτη πληθώρα συναισθημάτων και παράνοιας.
Η Μαντάμ Μποβαρύ είναι σπουδαία γιατί τινάζει στον αέρα τους κανόνες της ρομαντικής γραφής, διευσδύει στον άκρατο ρεαλισμό και κάνει τα θεμέλια της ψυχογραφικής γραφής να τρίζουν στο εξής.
Το στιλ της γραφής από μόνο του ανεπανάληπτο σαν την ηρωίδα του. Το 11857 ο συγγραφέας σύρθηκε στα δικαστήρια μαζί με το βιβλίο για προσβολή της δημοσίας αιδούς και της θρησκείας, κατηγορήθηκε για όλα εκείνα τα στοιχεία αμφισβήτησης και επαναστατικότητας για τα οποία εμείς σήμερα αποθεώνουμε το μυθιστόρημα.
Μια σύνθεση απόλυτα ισορροπημένη, ένας πίνακας του Μπρίγκελ, ένας μεγάλος πειρασμός για όλους τους αναγνώστες που θα αμαρτήσουν αληθινά αν αγνοήσουν αυτό το αιώνιο βιβλίο.