«Σ? αγαπάω γι? αυτό σε βρίσκω» [Απόσπασμα από το βιβλίο] Η Μαρία Μήτσορα στο μυθιστόρημα «Καλός καιρός/μετακίνηση» αποδεικνύει για μια ακόμη φορά τον ευθυτενή βηματισμό της. Μετά τα γνωστά της μυθιστορήματα, «Ο ήλιος δύω» (Οδυσσέας 1997) και «Άννα να ένα άλλο» (επανέκδοση, Πατάκης 2007), η συγγραφέας σταθεροποιείται ανάμεσα στους σύγχρονους έλληνες συγγραφείς που φωτίζουν τη λογοτεχνία της χώρας μας. Ο Άλκης, διορθωτής κειμένων, και η Έλλη, παντρεμένη νοικοκυρά, μένουν στην ίδια πολυκατοικία στις παρυφές του Λυκαβηττού. Το μυθιστόρημα είναι χωρισμένο σε «ζαριές» που, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, «κάθε ζαριά καταλύει το τυχαίο». Η Πενία και ο Πόρος, τα δυο γενεσιουργά στοιχεία του Έρωτα στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, αποτελούν ίσως τους μακρινούς προγόνους των δύο ηρώων. Μόνο που στο μυθιστόρημα της Μήτσορα το ποιος είναι τι δεν είναι σαφές, όχι εξαιτίας ενός κάποιου λανθασμένου χειρισμού της γραφής, αλλά επειδή, τελικά, οι άνθρωποι δεν αποτελούν βαρετές, μονοδιάστατες υπάρξεις. Και αυτό είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα στο προκείμενο μυθιστόρημα. Ο έρωτας που γεννάται ανάμεσα στον Άλκη και την Έλλη, προσέξτε την παρήχηση των ονομάτων, καταγράφεται σε ημερολόγια και εκατέρωθεν γράμματα. Αυτό είναι και το μυθιστόρημα: καταγραφές σε προσωπικά τετράδια και σε φύλλα αλληλογραφίας. Αν η παρουσία του ερωτικού αντικειμένου βομβαρδίζει το μυαλό του υποκειμένου και τανάπαλιν, τότε η απουσία του αγγίζει τα όρια της ποίησης? τα πιο προχωρημένους λαβυρίνθους της ύπαρξης. Επανάσταση! Στα πρότυπα της λογοτεχνίας του 18ου αιώνα, ας θυμηθούμε τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» του Λακλό (μτφ. Ανδρέας Στάικος, Άγρα 1988), η Μήτσορα επαναφέρει με (μετα)μοντέρνο τον οικουμενικό έρωτα, επιτυγχάνοντας τη μετατροπή του πιο μύχιου στο πιο κοινό, την αντίληψη του προσωπικού ως παγκόσμιου. Από ένα παρκάκι της Αθήνας (Αθήνα μυρίζει όλο το μυθιστόρημα, όπου ο χώρος παύει να υφίσταται περιορισμένος) ο αναγνώστης διατρέχει έναν έρωτα που δεν φοβάται να ανθίσει, μόνο φοβάται ίσως κάποιες φορές να κατοικοεδρεύσει σε ψυχές και σώματα. Και όχι μόνο αυτό? μέσα από τον έρωτα των δύο ανθρώπων ξεσπά μια ?θαρρείς- καταιγίδα , που η έντασή της μπορεί να συμπαρασύρει ολόκληρο το σύμπαν, εξεγείροντας εσωτερικότητες και εξωτερικότητες, φωτίζοντας απ? άκρη σ? άκρη τις λεπτομέρειες που καθημερινώς μας ξεφεύγουν, πια. Ένα από τα σημαντικότερα προτερήματα της Μαρίας Μήτσορα είναι η παντελής έλλειψη ερωτικών σαχλορομαντισμών. Η πολυταξιδεμένη, δίνει την εντύπωση νομάδας, συγγραφέας του «Καλού καιρού/μετακίνησης» όχι μόνο έχει φιλτράρει καλά τον κόσμο και τις λειτουργίες του (εσωτερικές και εξωτερικές), αλλά την ίδια στιγμή η γραφή της έχει καταφέρει να συνδυάσει ό,τι πιο σύγχρονο και τρέχον -είτε στη ζωή είτε στην τέχνη. Ο μοντερνιστικός τρόπος που η συγγραφέας διαθέτει, είναι ακριβώς η «αφαλάτωση» του παλαιού απ? ό,τι μοιάζει και είναι ξεπερασμένο προ πολλού. Όμως, σε κάποια σημεία, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, η Μήτσορα, όπως σε παλαιότερα βιβλία της και κυρίως στο «Άννα να ένα άλλο», σε κάποια σημεία του κειμένου δίνει στον αναγνώστη της ένα κομμάτι που μοιάζει με ναρκισσισμό και αυταρέσκεια. Οι καταγραφές των ημερολογίων κάποιες φορές δεν μοιάζουν με χειρόγραφο, αλλά παρουσιάζονται ως θέσφατα μιας ερωτικής αυθεντίας. Αν σήμερα κατακλυζόμαστε από διάφορα ερωτικά ψυχογραφήματα μίζερης θρηνωδίας, αν σήμερα ο πόνος κι ο χαμός εκπίπτουν συχνά σε επίπεδα τηλεοπτικής αποκυττάρωσης του εγκεφάλου, η Μήτσορα καταφέρνει να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή του έρωτα αποδεικνύοντας ότι δύο εγώ ενωμένα παραμένουν εγώ, και πως μόνο η θυσία του εγώ στο βωμό του εαυτού του μπορεί να δημιουργήσει το εμείς, το εσείς, το αυτοί. Έτσι απλά? [Η Μαρία Μήτσορα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Παρίσι (Σορβόννη και Vincennes), όπου κατέθεσε μια εργασία πάνω στη δυναμική των μικρών ομάδων. Έχει ταξιδέψει απ? τον Πολικό Κύκλο έως την Αϊτή, από το Πεκίνο μέχρι τη Νικαράγουα των Σαντινίστας, τον Ορινόκο και τη Σάντα Φε ντε Μπογκοτά. Έχει γράψει επίσης τη συλλογή διηγημάτων «Άννα να ένα άλλο» (Πατάκης) και τα μυθιστορήματα «Σκόρπια δύναμη» (Οδυσσέας), «Περίληψη του κόσμου» (Κέδρος), «Ο ήλιος δύω» (Οδυσσέας). Διηγήματά και ταξιδιωτικά έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες] Δημήτρης Αθηνάκης