Πρόκειται για ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1955 και είναι αυτοβιογραφικό αφού καλύπτει την παιδική ηλικία και την εφηβεία της συγγραφέως που είναι και η αφηγήτρια. Η Χριστίνα μεγαλώνει σε μια απομονωμένη κοινότητα στην επαρχία της Μανιτόμπας του Καναδά, σε ένα δρομάκι η οδός Ντεσαμπώ του Σαιν Μπονιφάς. Όμως οι συγγενείς και οι φίλοι τους πηγαινοέρχονται, μετακινούνται στις τεράστιες επαρχίες της χώρας, πενταπλάσιες σε έκταση από την Ελλάδα. Είτε πρόκειται για το μπαλκόνι είτε για την εξοχή οι περιγραφές της φύσης και του τοπίου είναι μοναδικές. Δεν πρόκειται μόνον για μια νοσταλγική ματιά ενός κόσμου που κατέθεσε τα ίχνη του, αλλά για μια γλυκιά και τρυφερή αφήγηση που αποδεικνύει ότι ο τόπος και τα ερεθίσματα, ένας κομμάτι ουρανού ή ακόμη το κάλεσμα των βαλτόνερων, διαμορφώνουν μια καλλιτεχνική φύση, όπως της Χριστίνας. Δεκατέσσερα αφηγήματα, χαλαρά συνδεδεμένα μεταξύ τους, ανάσες απόδρασης από την σημαντική Καναδή συγγραφέα Γκαμπριέλ Ρουά (1909-1983) που εργάστηκε ως δασκάλα, έζησε δύο χρόνια στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε τελικά στο Μόντρεαλ για να ασκήσει δημοσιογραφία. Η ευαισθησία και η ανθρωπιά της Ρουά αποτυπώνεται εμφανώς στο διακριτικό και ευεργετικό της γράψιμο. Η φράση της «Θα γνωριζόμασταν έστω και λίγο χωρίς τις τέχνες;» βρίσκεται τυπωμένη στο καναδικό χαρτονόμισμα των $20 δολλαρίων