«Στα μάτια του, θαμπωμένα απ? την έκθεση στην καιόμενη άμμο, το εσωτερικό της καλύβας φάνηκε μισοσκότεινο, γεμάτο ψύχρα και υγρασία. Όμως αμέσως αντιλήφθηκε ότι δεν πρόκειται παρά για μια απλή εντύπωση. Αλλά και πάλι, καθώς το εσωτερικό ήταν γεμάτο από μια πνιγηρή ζέστη που μύριζε μούχλα, διέφερε από έξω. Η γυναίκα δεν ήταν στο σημείο που την αναζήτησε. Για μια στιγμή τα? χασε. Το παιχνίδι με τα αινίγματα είχε παραγίνει. Όμως όχι, λάθος, τελικά τίποτε αινιγματικό δεν υπήρχε. Η γυναίκα βρισκόταν κανονικά εκεί. Στεκόταν με την πλάτη προς το μέρος του, σκυμμένη ελαφρά προς τα μπρος, μπροστά απ΄τη στάμνα που ήταν δίπλα στο νεροχύτη.» (σελ. 77) Ένας Ιάπωνας συλλέκτης εντόμων, κάποια μέρα, ψάχνοντας ένα σπάνιο έντομο βρίσκεται σε ένα παραθαλάσσιο χωριό χαμένο στους αμμόλοφους. Θα βρεθεί στο βάθος μιας μεγάλης τρύπας, μαζί με μια νεαρή γυναίκα, προσπαθώντας έκτοτε να την κρατήσουν ανοιχτή από τις κατολισθήσεις της άμμου. Άλλωστε ο σύζυγος της γυναίκας είχε μοιραία καταπλακωθεί από μια προηγούμενη αμμοκατολίσθηση. Ένας παράξενος εφιάλτης αρχίζει για τον άντρα, με καταστάσεις που θυμίζουν κόσμους αλλόκοτους αλλά και δικούς μας. Καθώς η άμμος μετακινείται, μαζί της αλλάζει και ο εσωτερικός κόσμο του ήρωα, ενώ στις σχέσεις του με την γυναίκα συναντάει συνεχώς δυσκολίες: οι επιστρώσεις της άμμου λες και δημιουργούν προπετάσματα στην επαφή και αλληλοκατανόησή τους. Προσπαθεί από τη μια να διασφαλίσει την επιβίωσή του αλλά από την άλλη και να δραπετεύσει. Και όταν θα του δοθεί η ευκαιρία να αποδράσει, δεν θα το κάνει, αναβάλλοντας συνεχώς την απόφασή του. Θα χαθεί, επτά χρόνια μετά, θα κηρυχθεί σε αφάνεια. Ο Κάφκα, με τα θέματα της μεταμόρφωσης, της κλειστοφοβίας, της μοναξιάς, είναι και εδώ παρών. Η αφήγηση, παρά την ρεαλιστικότητα και τις απίστευτες παραθέσεις επιστημονικών γνώσεων, παραμένει μια βαθιά αλληγορία πάνω στις κρυμμένες επιθυμίες, τις ερωτικές φοβίες, τις κοινωνικές αναστολές που θάβονται στις ερημιές του ψυχικού τοπίου. Ο Abe, με τα μεταβαλλόμενα τοπία της άμμου, στην ουσία διερευνά την μοναξιά και την κενότητα της σύγχρονης ζωής. Λέγεται ότι και ο ίδιος ήταν ?ακοινώνητος? . Δεν άνοιγε ποτέ την αλληλογραφία του, ζούσε διακριτικά. Γεννημένος στο Τόκιο, το 1924, μεγάλωσε στην Κίνα, στην αρχαία πόλη Σένια Γιάγκ της Μαντζουρίας. Ξαναγύρισε για λίγο στο Τόκιο και από εκεί επέστρεψε και πάλι στην Μαντζουρία μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σπούδασε ιατρική χωρίς να την εξασκήσει ποτέ και έκανε κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσει. Τα γραπτά τού επέφεραν εκδόσεις και τιμητικά βραβεία. ?Η γυναίκα της άμμου? κυκλοφόρησε το 1962 και μεταφράστηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. Το 1964 ο σκηνοθέτης Τεσιγκαχάρα Χιρόσι βασίστηκε πάνω του για να γυρίσει μια από τις καλύτερες ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου, κερδίζοντας στις Κάννες το Βραβείο των Κριτικών. Το ίδιο βιβλίο τιμήθηκε στη Γαλλία, το 1967, με το Βραβείο του Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήματος. Πολλοί νεώτεροι ιάπωνες συγγραφείς, όπως ο Μουρακάμι, επηρρεάστηκαν βαθιά από αυτό το σουρεαλιστικό και παράδοξο μυθιστόρημα.