?Εκείνο τον καιρό, τόσο στη γλώσσα όσο και στη ζωή υπήρχαν πολλά αμφισβητήσιμα και παράξενα στοιχεία. Αρχής γενομένης απ? το ίδιο το όνομα ?Βαβιλιόν?, με το οποίο στόλισε τον Τατάρσκι ο πατέρας του, συνδέοντας στην ψυχή του την πίστη στον κομμουνισμό με τα ιδανικά της δεκαετίας του ?60. Το όνομα αυτό αποτελούσε σύνθεση των ?Βασίλη Αξιόνοφ? και ?Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν?. Ήταν ολοφάνερο πως ο πατέρας του Τατάρσκι μπορούσε άνετα να φανταστεί έναν πιστό λενινιστή, ο οποίος, συμμένος πάνω απ? τις σελίδες του Αξιόνοφ, συμπέραινε με ευγνωμοσύνη ότι αρχικά ο μαρξισμός ταυτιζόταν με τον ελεύθερο έρωτα? (Γενιά ?Π?, σ.14) Όταν στη δεκαετία του ?90 η Ρωσία ταπεινωνόταν διεθνώς μια παράξενη μεταμόρφωση επήλθε στα εκδοτικά. Οι δημοφιλείς ξένοι συγγραφείς αντικαταστάθηκαν από Ρώσους και κάθε λογοτεχνικό είδος έβρισκε αντικαταστάτη. Ο Βίκτορ Πέλεβιν (γεν.1962), ως νεαρότερος, ξεπήδησε από τον υπόγειο κόσμο της επιστημονικής φαντασίας κερδίζοντας τους φανατικούς της sci-fi. Από αυτό το είδος ο Πέλεβιν έμαθε να συνδυάζει τον εσωτερισμό του-είναι βουδιστής-με πολύ δυνατές παραμυθίες που ξεπηδούσαν από παράξενες παλιομοδίτικες ρωσικές αλληγορίες και έχοντας ενσωματώσει το δυτικό κινηματογράφο, την τηλεόραση, τους υπολογιστές. Η Γενιά ?Π? δεν είναι παρά η γενιά των νέων της δεκαετίας του ?70 που επέλεξαν την Πέπσι αντί της ?κρατικής? Κόκα Κόλα. Μια γενιά που μεγάλωνε χωρίς ρίζες, χωρίς πίστη΄ όπως και ο βασικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο Βαβιλιόν Τατάρσκι, που σπούδασε λογοτεχνία, έγραφε ποίηση όμως ρίχτηκε στον κόσμο της διαφήμισης. Η σατιρική διάθεση του συγγραφέα διοχετεύεται στην αφηγηματική φωνή του ήρωά του, φτιάχνοντας έναν σπαρταριστό χαρακτήρα που σκέφτεται διαρκώς με σλόγκαν, δοκιμάζει παραισθησιογόνες ουσίες, αναζητάει μεταφυσικές απαντήσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα ενώ γύρω του κυκλοφορούν ασταμάτητα γκάνγκστερ και δολοφόνοι. Ο Πέλεβιν δεν διστάζει να εγκωλπιστεί την νέο-Μαρξιστική θεωρία της τηλεόρασης που τού την ?υπαγορεύει? μέσω μιας μαγικής γραφίδας το επικαλούμενο πνεύμα του Τσε Γκεβάρα. Ο Πέλεβιν, πνευματικός συνεχιστής της Ρωσίας των εμιγκρέδων μοντερνιστών συγγραφέων, όπως του Ναμπόκοφ, εμιγκρές μέσα στην ίδια του τη χώρα, με την μεταμοντέρνα γραφή του ανασκαλεύει μύθους και αλήθειες, δίνοντας την χαριστική βολή στις ληγμένες προθεσμίες της ρωσικής ιδέας, προφητεύοντας για όσα δεν ήρθανε ακόμη. Το βιβλίο του, το 1999, και μέσα σε ένα χρόνο ξεπέρασε τις 200.000 αντίτυπα καθιερώνοντάς τον ως αντάξιο επίγονο ενός Γκόγκολ και ενός Μπουλγκάκοφ.