Ο εξηντάρης Τόνι προσπαθώντας να βρει την ηρεμία και να σταχυολογήσει το παρελθόν του, σκοντάφτει σε μια σκιερή στιγμή της ζωής του. Μια πρώην φίλη του, η Βερόνικα, προσπαθεί ακόμη και αυτή την στιγμή να του μεταφράσει το αίνιγμα που καθόρισε και τη δική τους σχέση αλλά πρωτίστως τη δική της συμπεριφορά όταν τον εγκατέλειψε. Τελικά δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα όταν ο κολλητός του, ο Έιντραν, αυτοκτόνησε, έχοντας στο μεταξύ «κλέψει» τη Βερόνικα. Η ιδιόρρυθμη και σνομπ οικογένεια της κοπέλας έκρυβε ένα ακόμη μυστικό που η λύση του, μοιάζει σαν στιγμή αυτογνωσίας για τον Τόνι που νόμιζε ότι όλα όσα κοίταζε γύρω του είχαν την ερμηνεία που αυτός αποφάσιζε να δώσει στο πέρασμα του χρόνου. «Αντιλαμβάνομαι ξαφνικά πως αυτή είναι ίσως μία από τις διαφορές ανάμεσα στη νιότη και την προχωρημένη ηλικία: όταν είμαστε νέοι, εφευρίσκουμε ένα διαφορετικό μέλλον για τον εαυτό μας ΄ όταν γεράσουμε, εφευρίσκουμε κάποιο διαφορετικό παρελθόν για τους άλλους». Ο αφηγητής εικάζει, ανασκευάζει, αναθεωρεί σε μια αφήγηση παλινδρομική, που τελικά υπονομεύει την στοχαστική της διάθεση. Λιτό κείμενο, σίγουρα ένα έργο ανθρώπινο, συγκρατημένο συναισθηματικά που κέρδισε το βραβείο Man Booker Prize 2011 επιστεγάζοντας μια πορεία στα αγγλικά γράμματα του Τζούλιαν Μπαρνς (1945) που άρχισε το 1980 και εκτοξεύθηκε με τον «Παπαγάλο του Φλωμπέρ», ίσως το καλύτερο βιβλίο του μέχρι στιγμής. Θ.Γ