Ένα Γερμανός μετανάστης και εξερευνητής, ονόματι Βος, τάραξε τα λιμνάζοντα νερά στην αποικιοκρατική Αυστραλία. Βρισκόμαστε στα μέσα του 19ου αιώνα, στην μακρινή ήπειρο όπου στέλνονται κατάδικοι και ρεμάλια από κάθε γωνιά της Βρετανικής αυτοκρατορίας.
Ο ψηλός και ανιγματικός άντρας θα οργανώσει μιαν εξερευνητική αποστολή στα βάθη της ερημικής ενδοχώρας της νέας ηπείρου, η αποστολή θα χρηματοδοτηθεί από τους ήδη «ευγενείς» του Σίδνεϋ και θα επανδρωθεί από ήδη εγκατεστημένους κατάδικους και ιθαγενείς. Λίγο πριν την αναχώρησή τους, ο Βος θα συναντηθεί για λίγες στιγμές με την Λώρα Τρεβέλιαν, μια νεαρή γυναίκα με ανήσυχο εσωτερικό κόσμο. Οι κώδικες της εποχής δεν τους επιτρέπουν να γνωριστούν καλύτερα ούτε να αποδεχθούν άμεσα το πόσο ενδιαφέρει ο ένας τον άλλον. Μόνον κατά τη διάρκεια της αποστολής ο Βος θα αντιληφθεί ότι το βλέμα και το πνεύμα εκείνης της κοπέλας, με την οποία συνομίλησε στον κήπο του θείου της, θα τον ακολουθεί και γι αυτό θα της γράψει μερικά γράμματα εκ των οποίων μερικά θα χάνονταν μαζί με τον ταχυδρόμο τους. Σε ένα από αυτά της προτείνει να παντρευτούν όταν θα τελειώσει η εξερεύνηση.
Οι δυσκολίες της αποστολής είναι τρομακτικές. Έχουν να αντιμετωπίσουν τον αμείλικτο ήλιο της ερήμου, την έλλειψη νερού και τροφής. Οι ιθαγενείς τους επιτίθενται και τους σκοτώνουν. Τα ζώα σωριάζονται το ένα μετά το άλλο, τρεις άντρες αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τον Βος που, η αδιαφιλονίκητη υπεροψία και μεγαλομανία του, τον έχουν καταστήσει έναν άνθρωπο που θα πορευτεί μόνος του, ως αρνητικός μεσσίας, στο δρόμο των ιδεοληπτικών οραματισμών του.
Στο μεταξύ η Λώρα αποκτάει δυνατότητες προφητικής ενόρασης καθώς η εμμονή και η προσκόλληση στον Βος τής δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνεί μαζί του με οράματα και όνειρα, ενώ απαρνείται κάθε κοινωνική επαφή με τους κοντινούς ανθρώπους της.
Στις εξακόσιες ογδόντα σελίδες του βιβλίου η σχέση αυτή, που ουδέποτε ομολογείται ως αληθινή αγάπη, αλλά ως υστερική αφοσίωση δύο εγωϊστικών και μοναχικών υπάρξεων, θα κορυφωθεί μέσα από μεταφυσικές και υπερφυσικές προσεγγίσεις. Όσο ο Βος προσεγγίζει την απόλυτη ερημιά, τόσο πιο πολύ εγκαταλείπεται από τους συντρόφους του, και από τη κοινή λογική.
Πρόκειται για ένα επικό μυθιστόρημα του οποίου ο αφηγηματικός λόγος είναι ύψιστης πληρότητας. Εκδόθηκε το 1957 (Voss) και είναι εμφανείς οι επιρροές από τα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ, του Φλωμπέρ μα περισσότερο του Τζόζεφ Κόνραντ και το σημαδιακό του μυθιστόρημα «Η καρδιά του σκότους».
Ο Βρασίδας Καραλής μας έδωσε μια μετάφραση απαιτητική και αντάξια του πρωτοτύπου και πολύ κατατοπιστικές σελίδες για την ανάγνωση του σημαντικού αυτού κειμένου. Ο Πάτρικ Γουάϊτ δεν είναι ένας εύκολος συγγραφέας ακόμη και για τους συμπατριώτες του τους Αυστραλούς που με δυσκολία τον αποδέχθηκαν αλλά και τους χάρισε το μοναδικό Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957.
Ο Πάτρικ Γουάϊτ γεννήθηκε στο Λονδίνο (1912-1989) από Αυστραλούς γονείς αλλά μεγάλωσε και διαμορφώθηκε ως προσωπικότητα στην Αυστραλία. Παρέμεινε στην Ευρώπη πολλά χρόνια και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στη Μέση Ανατολή και την Ελλάδα με την οποία ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση μέσα από φιλίες που κράτησαν μέχρι το θάνατό του.
Άλλα βιβλία του Πάτρικ Γουάϊτ: «Η ιστορία της θείας» και «Η Υπόθεση Τουάϊμπορν» στις εκδόσεις της Εστίας.