Χαράς ευαγγέλια για τους Έλληνες αναγνώστες και τους φανατικούς του μεγάλου Αργεντινού συγγραφέα. Τα πεζά κείμενά του επανεκδίδονται σε μια τελική οριστική μετάφραση του Αχιλλιέα Κυριακίδη. Όσοι τον διαβάζαμε σκορπισμένο, στα μικρά βιβλιαράκια, στις εκδόσεις Υψιλον, θα τα φυλάμε κι εκείνα σαν τα μάτια μας. Ποτέ ξανά ένα μικρό σχετικά σε έκταση έργο, δεν απέκτησε τόση δύναμη και τόση βαρύτητα στο χώρο της λογοτεχνίας. Μια λογοτεχνία που ο ίδιος εκπροσώπησε θυμίζοντας παλιότερους συγγραφείς όπως τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Φράντς Κάφκα, τον Μίγκουελ Θερβάντες, τους καβαλιστές, τους θεολόγους του Ισλάμ και άλλους εσωτεριστές. Ο Μπόρχες πέθανε το 1986 αλλά δεν πέρασε ούτε μέρα που να μειώθηκε η φήμη του. Στην Γαλλία και στην Αμερική επίσης ξανακυκλοφόρησαν τα έργα του, σε νέες μεταφράσεις, ένα έργο περίπλοκο, λαβυρινθώδες, γοητευτικό και αινιγματικό. Ο Μπόρχες μιλάει για την παραδοξότητα των ανθρώπων, του πολιτισμού, για την γνώση και τον εγκυκλοπαιδισμό, τη μυθολογία, την μεταφυσική, την βία και την εκδικητικότητα των ανθρώπων, χωρίς να διαχωρίζει την πραγματικότητα από την φαντασία Μέσα από το δικό του συγγραφικό σύμπαν ξαναγράφει-έστω και αποσπασματικά- την ιστορία του πνεύματος της ανθρωπότητας με τη δεινότητα του παλιού παραμυθά, του περιπλανόμενου τραβαδούρου αλλά και του μοντέρνου τεχνίτη. Αναφέρω ορισμένα διαμάντια από τα διηγήματά του: ?Ο κήπος με τα διακλαδωτά μονοπάτια?, ?Pierre Menard, συγγραφέας του «Δον Κιχώτη»? , ?Τα κυκλικά ερείπια?, ?Το Λαχείο στη Βαβυλώνα?, ?Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ?, ?Ο θάνατος και η πυξίδα?, ?Τρεις εκδοχές του Ιούδα?, ?Η αίρεση του Φοίνικα?, ?Το Άλεφ? μία από τις πιο διάσημες ιστορίες του. Ο Μπόρχες και η λογοτεχνία είναι η μεγάλη απάντηση στο ξεπούλημα και στην επιπολαιότητα της εποχής μας. Ο τσαρλατάνος Νταν Μπράουν πασχίζει να ξαναζεστάνει τα παλιά μυστικά και ο κακός συγγραφέας Πάολο Κοέλο ?εμπνέεται? από την ιστορία του Μπόρχες ?Ζαχίρ?. Ας τους! Ούτε μισή σελίδα του Μπόρχες δεν θα καταφέρουν να διασώσουν στις Μεγάλες Βιβλιοθήκες του Κόσμου. Από ψηλά ο Μπόρχες, τυφλός όπως ήταν στο τέλος της ζωής του, ένας Όμηρος του εικοστού αιώνα, θα αναπνέει βαθιά γιατί αυτός κέρδισε το παιχνίδι της Αιωνιότητας.