Στην αρχή του βιβλίου και στις αρχές του 21ου αιώνα, στο Παρίσι, ακούμε τον αφηγητή του μυθιστορήματος, έναν μέτριο Περουβιανό συγγραφέα, αριβίστα και σχεδόν λαθρομετανάστη, να μας λέει πώς συνάντησε την εκκεντρική 70χρονη εκατομμυριούχο Ντιάνα Μινέτι στην κατοικία της, στα Ηλύσια Πεδία. Εκείνη θέλει να γράψει τα απομνημονεύματά της, μια ιστορία γεμάτη γκλάμουρ και πάρτι της υψηλής κοινωνίας στο Λονδίνο και το Παρίσι αλλά και για να εκδικηθεί πρόσωπα συγγενικά από τα παρελθόν. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο βιογράφος ανακαλύπτει τους δεσμούς της οικογένειας της Ντιάνα με τον φασισμό, την ιταλική μαφία, τη CIA και τις δικτατορίες του Τρουχίλιο στον Άγιο Δομίνικο και του Μπατίστα στην Κούβα. Ο πατέρας της ήταν Ιταλός επιχειρηματίας, που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο έφυγε από την Καλαβρία για να κάνει «μπίζνες» στη Δομινικανή Δημοκρατία. Πράγματι έκανε πολλές σκοτεινές δουλειές και απέκτησε μια τεράστια περιουσία, που, όμως, πεθαίνοντας άφησε στα εγγόνια του. Ο βιογράφος, που πασχίζει να επιβιώσει οικονομικά, αποφασίζει να γράψει μια πολύ διαφορετική ιστορία απ' αυτήν που θέλει η πελάτισσά του. Η Τζάκι Κένεντι, ο Μπενίτο Μουσολίνι, η Κουβανέζικη Επανάσταση, ο Λάκι Λουτσιάνο, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα. Από τις πιο κωμικές στιγμές είναι όταν συναντάει τον Λιόσα και όταν του δίνει το χειρόγραφό του για να πάρει την γνώμη του αλλά και όταν γνωρίζει τον συγγραφέας Σαντιάγκο Ρονκαλιόλο, πετυχημένο για την ηλικία του, ο οποίος τον παρασύρει σε μια νύχτα με μπαρ και γυναίκες για να τον ξεχάσει αμέσως μετά. Η αναφορά πάντως στον Λιόσα δεν είναι καθόλου τυχαία αφού ο Λιόσα έχει γράψει τη «Νύχτα του Τράγου» που αναφέρεται στον Τρουχίλιο και ο λίγο νεότερος του Ρονκαλιόλο Δομινικανός συγγραφέας Junot Diaz επίσης στο πρόσφατο μυθιστόρημά του «Η θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο» δεν παραλείπει να κάνει αναφορές για την ήπια στάση του πολυβραβευμένου Περουβιανού συγγραφέα. Το μυθιστόρημα «τρέχει» εναλλάσσοντας τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις του βιογράφου και της Ντιάνα, που άλλοτε είναι τα απευθείας λόγια της και άλλοτε αυτά που της αναπλάθει μέσα από το γραπτό του ο βιογράφος να πει-αν και μερικές φορές το πνευματώδες ύφος του υπερκαλύπτει και τις δύο αφηγηματικές προοπτικές. Τελικά ο νεαρός βιογράφος δεν θα κατορθώσει να εκδώσει το αποκαλυπτικό του βιβλίο αφού θα τον απειλήσει ο γιος της Ντιάνα και θα βρεθεί άφραγκος. Θα δει μόνο το ταξιδιωτικό του βιβλίο για τον Αμαζόνιο να περνάει κι αυτό απαρατήρητο και θα ξαναγυρίσει στις πρώτες μέρες της ανέχειας και της υπέρμετρης φιλοδοξίας. Παρά το ειπωμένο θέμα του βιβλίου «γράφω μια βιογραφία», ο Ρονκαλιόλο έχει περισσό χιούμορ και σαρκασμό, παίζει με τα λογοτεχνικά είδη, κάνει αυτοαναφορές τύπου Μπολάνιο ή Μάρκες, όμως αυτό που βαραίνει είναι η σκιά των προηγούμενων. Σαν να έχουν όλα ξαναειπωθεί αλλά και τι έγινε; Η ίδια η ζωή δεν είναι επίσης ανα-βιωμένη; Ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο γεννήθηκε στηΛίμα του Περού το 1975 θεωρείται δυνατό χαρτί της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που γενικότερα ανθίζει και διαδίδεται σε όλο τον κόσμο. Σεναριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, μεταφραστής, shadow writer και δημοσιογράφος, ο Ρονκαλιόλο έγινε από πολύ νωρίς γνωστός στον λατινοαμερικάνικο χώρο, με το μυθιστόρημά του «Ντροπή» (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Eκδ. Καστανιώτη 2008). Ακολούθησαν τα μυθιστόρηματά του «Κόκκινος Απρίλης» (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Eκδ. Καστανιώτη 2007). Aπό τα γνωστότερα σε όλον τον κόσμο έργα του και η μονογραφία που έγραψε για τον Γκουσμάν, ηγέτη του «Φωτεινού Mονοπατιού», με τίτλο «H τέταρτη ρομφαία». Θ.Γ.