Κι ενώ στην Ελλάδα ακόμη περιμένουμε να ανακοινωθεί η επιτροπή των Κρατικών λογοτεχνικών βραβείων που θα δώσει τα περυσινά (!) λογοτεχνικά βραβεία, στην Γαλλία δεν προλαβαίνουν να τα μοιράζουν και μάλιστα, αυτή τη φορά, σε ξένους συγγραφείς, πράγμα που έχει ξεσηκώσει πολλές συζητήσεις. Και να πει κανείς ότι δεν υπήρχε ντόπια παραγωγή; Τους δύο προηγούμενους μήνες κυκλοφόρησαν 475 καινούργια μυθιστορήματα. Παρ? όλα αυτά, από τα έξη πιο έγκυρα λογοτεχνικά βραβεία της Γαλλίας, τα τέσσερα δόθηκαν σε συγγραφείς μη-Γάλλους που έγραψαν βέβαια στα γαλλικά. Γεννημένος στην Νέα Υόρκη ο Τζόνοθαν Λίτελ πήρε το βραβεία Goncourt και το Académie Française για το μυθιστόρημά του ?Les Bienveillantes? (Οι καλοσυνάτοι) με πωλήσεις 280,000 αντιτύπων μέχρι στιγμής. Το βραβείο Femina, που δίνεται σε γυναίκα συγγραφέα πήγε στο μυθιστόρημα ?Lignes de Fille,? γραμμένο από την Καναδέζα συγγραφέα Νάνσυ Χιούστον (βιβλία της κυκλοφορούν στα ελληνικά στις εκδόσεις Άγρα), ενώ το ?Mémoires du Porc-épic,? κέρδισε το βραβείο Renaudot που έγραψε ο Γαλλο-Κονγκολέζος συγγραφέας Αλέν Μπαμπανκού. Ακόμη και το Goncourt des Lycéens, το βραβείο που δίνουν οοι μαθητές των Λυκείων, φέτος δόθηκε στην Λεονώρα Μιάνο, τριαντάχρονη συγγραφέα από το Καμερούν. Τι συμβαίνει λοιπόν φέτος; Άργησαν άραγε οι Γάλλοι να υιοθετήσουν τους δικούς τους Ρούσντι και να εμπλουτίσουν την λογοτεχνία τους με διαφορετικές φωνές; Σίγουρα αυτό δεν είναι απόλυτα αλήθεια. Στην Γαλλία, από παλιά, έχουν διαπρέψει σπουδαίοι συγγραφείς, γεννημένοι σε άλλες χώρες, όπως ο Σάμουελ Μπέκετ, ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Μίλαν Κούντερα, ο Χόρχε Σεμπρούν, ο Ταχάρ Μπεν Τζελούν, ο Αμίν Μααλούφ και ο Αντρέι Μακίν (όλοι τους μεταφρασμένοι στα ελληνικά). Η διαφορά φέτος είναι ότι τώρα πια προσέχονται περισσότερο οι Γαλλόφωνοι ξένοι συγγραφείς που ανανεώνουν την γαλλική γλώσσα και φέρνουν κι ένα άρωμα εξωτισμού στη θεματολογία τους. Υπάρχει άλλωστε μια στροφή του κοινού σε μυθιστορήματα αφηγηματικά, που έχουν να πούνε μια ιστορία, σε αντίθεση με τους Γάλλους που παραδοσιακά παρήγαγαν κείμενα λογοκεντρικά. Μέχρι τώρα οι Γάλλοι συγγραφείς επικεντρώνονταν περισσότερο στην γλώσσα παρά στο Παρίσι ή στην σημερινή Γαλλία. Γι αυτό και πολλοί Βρετανοί ή Αμερικανοί έχουν μεγάλη επιτυχία στην χώρα της Ντυράς. Μερικοί, όπως ο Ίαν ΜακΓιούαν ή ο Πωλ Όστερ είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Και ενώ οι Αγγλοσάξωνες τα πάνε καλά στην Γαλλία οι σύγχρονοι Γάλλοι δεν γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία στο εξωτερικό με την εξαίρεση του Μισέλ Ουελμπέκ. Τελικά σημασία έχει ότι οι Γάλλοι είναι ένας έθνος που διαβάζει πάρα πολύ, μεταφράζει από ξένες γλώσσες (σε αντίθεση με την Βρετανία) και αναζητάει τρόπους ανανέωσης της λογοτεχνικής έκφρασης. Πoλλοί αναρωτιούνται αν το, βραβευμένο στην Γαλλία ,μυθιστόρημα του Τζόνοθαν Λίτελ, των 903 σελίδων, θα πάει εξ ίσου καλά και στην πατρίδα του, στην Αμερική. Ίσως το θέμα του-η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός δολοφονικού και διεστραμμένου αξιωματικού των SS- να μην γοητεύσει την άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά η αναπάντεχη επιτυχία του στην Γαλλία ξάφνιασε ακόμη και τον ίδιο. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σύντομα και στα ελληνικά. Λέγεται ότι αγοράστηκε ακριβώς. Θα βγάλει όμως τα λεφτά του; Οι Έλληνες δεν είναι Γάλλοι ούτε έχουν το διάβασμα πρώτη τους προτεραιότητα.