Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου Θεατρική παράσταση «Το παρτάλι» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει τον μονόλογο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Το παρτάλι» σε σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη με τον Χρήστο Στέργιογλου. Ο ήρωας της παράστασης, εμπνευσμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, είναι ένα περίεργο και περιθωριακό ον. Γεννημένος λίγο πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, το Παρτάλι (που σημαίνει στα τούρκικα κουρελιασμένο ρούχο) υποχρεώθηκε από τη μητέρα του να ντύνεται και να μεγαλώνει σαν κορίτσι, για να γλιτώσει από τη μανία της βουλγάρικης κατοχής. Βιώνοντας μία βαθιά κρίση ταυτότητας και φέροντας βαθιά τραύματα, μοιραία καταλήγει να ζει σε ένα περιβάλλον ηθικού ξεπεσμού, περιθωριακό και ψυχοφθόρο. Το Παρτάλι επιλέγει να μετουσιώνει την περιπετειώδη ζωή του σε θεαματική σκηνική περφόρμανς, ασκώντας έτσι τεράστια γοητεία στους ανθρώπους. Τον ήρωα αυτόν ερμηνεύει, σε έναν προκλητικό θεατρικό μονόλογο ο Χρήστος Στέργιογλου, ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Σκηνοθετεί ο ψυχίατρος και δραματοθεραπευτής Στέλιος Κρασανάκης, που έχει και στο παρελθόν υπογράψει τη σκηνοθεσία σε παραστάσεις όπου οι ήρωες είναι πρόσωπα αποκλίνοντα, με ιδιαίτερο ψυχισμό. Το Παρτάλι Κείμενο : Θεόδωρος Γρηγοριάδης Σκηνοθεσία – Επιμέλεια σκηνικού χώρου : Στέλιος Κρασανάκης Κοστούμια : Κώστας Βεληνόπουλος Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ Επιμέλεια κίνησης : Αμαλία Μπένετ Ηχητικός σχεδιασμός : Σπύρος Αραβοσιτάς Βίντεο : Χρήστος Δήμας Ερμηνεία : Χρήστος Στέργιογλου Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Απριλίου ώρα 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, ώρα 21.00. Τιμές εισιτηρίων : 15 €, 10 € και 1 € (με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας) Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 – 7 ώρες γραφείου. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας Θεόδωρος Γρηγοριάδης Από το μυθιστόρημα στον μονόλογο Η ιστορία ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το φύλο του και την Ιστορία. Ένα παιδί που μεγαλώνει στην σκοτεινιά ενός βουνού στη βουλγαρική κατοχή, που βιώνει την Ιστορία ως «μικρός ήρωας». αναζητώντας την ταυτότητά του. Το υλικό του μυθιστορήματος πολυσέλιδο, οι χαρακτήρες πολλοί, οι μάσκες και οι μεταμφιέσεις πολλαπλές. Πού βρίσκεται όμως το «αληθινό» Παρτάλι ανάμεσα στις τόσες εκδοχές του; Η ζωή του είναι μια διαρκής αναπαράσταση, μέσα από αφηγήσεις των άλλων, ενώ μόνον στο φινάλε του βιβλίου εμφανίζεται η Μις Παρτάλες, ερχόμενη από την Αμερική για να παρουσιάσει το τελευταίο της σόου. Με τα χρόνια με απασχολούσε πώς να μοντάρω όλα αυτά τα κατακερματισμένα στοιχεία και να δώσω μια μοναδική φωνή στο Παρτάλι πέρα από το βιβλίο. Έτσι, προέκυψε ο μονόλογος, που στηρίζεται πάνω στο μυθιστορηματικό υλικό και διατείνεται ότι αυτός είναι ο αυθεντικός λόγος του ήρωα. Η πορεία του έφηβου από το χωριό του Παγγαίου στην Καβάλα, στην Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Αμερική ξαναγίνεται διασκεδαστική αφήγηση στα κλαμπ της Αμερικής. Μεγάλο ρίσκο να υιοθετήσεις μια τελική εκδοχή για έναν χαρακτήρα που η γοητεία του στηρίχτηκε στο διφορούμενο, στη μεταμόρφωση, στη διαρκή εναλλαγή ρόλων. Όμως και αυτός μήπως ο μονόλογος δεν είναι ένα ακόμη παιγνίδι ρόλων; Το Παρτάλι, επανέρχεται στην σκηνή γιατί μόνον εκεί μπορεί να αντέξει και να βιώσει την ιστορία του. Το θέατρο έχει τη δική του αλήθεια και η ζωή-μερικές φορές- δεν αντέχει την ρεαλιστική της φορεσιά. Το «Παρτάλι» είναι η ελπίδα ότι όσα δεν ζήσαμε τουλάχιστον μπορούμε να τα ονειρευτούμε ή να τα υποδυθούμε. Το όνομα του ρόλου «Ντύθηκα και σας ήλθα. Με λένε Παρτάλι. Παρτάλι στα μέρη μας λέγαμε το παλιωμένο ρούχο, το παλιόρουχο. Με ρωτήσανε πότε ξεκίνησαν όλα; Τι να τους ειπώ; Στη σκοτεινή μήτρα της μάνας μου, τους απάντησα, τη φόρεσα ανάποδα και βγήκα έξω. Που να θυμάμαι;» Ήδη από την έναρξη του μονολόγου τίθενται τα θέματα που διατρέχουν την παράσταση, η έννοια του ρόλου, της ενδυμασίας, της μεταμφίεσης, της καταγωγής του φύλου, της παρενδυσίας, της έμφυλης ταυτότητας, της σκηνικής αναπαράστασης, αλλά και της μεταφοράς. Το Παρτάλι ξεκινά από τη μήτρα της μάνας του, περνά σύνορα και εποχές, κακοποιείται και βιάζεται, μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει και τελικά επιβιώνει, μετουσιώνοντας τα τραύματα του σε σκηνική performance. Φθάνει στο σήμερα μέσα από δρόμους αποκλεισμού, αποκλίνοντας και παρεκκλίνοντας της κεντρικής οδού. Αυτή ακριβώς η δύναμη επιβίωσης και η υβριδική του ταυτότητα καταστούν το Παρτάλι μια τόσο ιδιάζουσα προσωπικότητα, όσο και αξιαγάπητη φυσιογνωμία. Σιγά-σιγά μέσα από τις πρόβες αγαπήσαμε όλοι μας αυτό το υβρίδιο, αυτή την drag-queen που τόσο μας θύμιζε τους νεοέλληνες που προσπάθησαν να επιβιώσουν μέσα από την υβριδοποίηση τους. Προσωπικά έχω αδυναμία στους αποκλίνοντες ήρωες, όπως και στους αντισυμβατικούς δημιουργούς. Πιστεύω ότι η ίδια η τέχνη στις πιο δημιουργικές στιγμές της, αποτελεί μορφή απόκλισης και συχνά αιτία αποκλεισμού. Όμως τέτοιες περιπτώσεις και καταστάσεις φαίνεται ότι αποτελούν τον πυρήνα της πρωτοπορείας και της εξέλιξης. Μέσα από το Παρτάλι κατάφερα όχι μόνο να επανασυνδεθώ με τον χώρο της Θεσσαλονίκης και τον χρόνο της μεταπολίτευσης, αλλά και να εμβαθύνω στη μέθοδο του ρόλου, την ανάδυση του, την ονομασία του, τους υπορόλους του και τον τρόπο υπόδυσης τους. Βήμα-βήμα παρακολουθούμε πως η εσωτερική σκηνή εκφράζεται στην εξωτερική, πως ξαναγεννιέται κάποιος μέσα από την αφήγηση, πως το ον γίνεται ανθρώπινο ον, πως συγκροτείται ο εαυτός μέσα από την αναγνώριση της επιθυμίας, πως από την μελαγχολία του φύλου οδηγούμαστε στην έμφυλη ανατρεπτική πράξη, από το σκοτάδι στο φως. «I never played with boys, I never loved the girls, I was only lonely and desperate into a sexless darkness…». Είναι η τελευταία φράση του ανατρεπτικού μας προσκεκλημένου που πιστεύω να τον υποδεχτείτε και να τον αποδεχτείτε. Είναι ένας από εμάς. Κρασανάκης Στέλιος