Blog Wars Πόλεμος ξέσπασε ανάμεσα σε ορισμένους bloggers του διαδικτύου, την συγγραφέα Αμάντα Μιχαλοπούλου και τους υπερασπιστές και των δύο πλευρών, ύστερα από ένα άρθρο της συγγραφέως, στην εφημερίδα Καθημερινή, στο οποίο εξέφραζε αντιρρήσεις για την επιλογή μιας blogger στο φεστιβάλ Λογοτεχνίας της Λειψίας, αφιερωμένο στις λογοτεχνίες των μικρών χωρών. Η συγκεκριμένη blogger, εξέδωσε και βιβλίο με τα κείμενά της, που δημοσίευε στο διαδίκτυο, υπογράφοντας ως «Κουρούνα» εκεί. Τα blogs, είναι χώροι ελεύθερης έκφρασης, στο διαδίκτυο. Καλύπτουν «παλιές» ανάγκες για έκφραση και επικοινωνία. Αυτό που παλιά κάνανε τα λευκώματα (ποιος κάτω των σαράντα τα θυμάται πια;) και τα ημερολόγια. Μερικά blogs έχουν κάνει θαύματα. Παράδειγμα η «Ελληνική Λογοτεχνία» είναι ένα αξιόπιστο και δημοφιλές διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό, εξομολογητήριο των συγγραφέων όταν δεν βρίσκουν αλλού το δίκιο τους. Ο «Πιτσιρίκος» γράφει ιστορία, ξαναβρίσκουμε το χαμένο μας χιούμορ, τη στιγμή που οι μισοί Έλληνες γαυγίζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και δαιμονισμένες ρεαλιτζούδες οδηγούν στο Αλτσχάιμερ γενιές νεοελλήνων. Προσωπικά κρατάω ένα blog στο διαδίκτυο (όχι το site της Βιβλιοθήκης Σερρών όπου φιλοξενούμαι) αλλά δεν έχω ανακοινώσει πουθενά την ύπαρξή του. Μου χρησιμεύει ως τετράδιο σημειώσεων, ημερολόγιο, καταγραφή συμβάντων. Είναι απρόσιτο στους άλλους. Οι περισσότεροι ανώνυμοι bloggers βρίσκονται σε μια θέση, σίγουρα πιο ευνοϊκή απ?όσο ενός επωνύμου. Η πολυχρωμία και η πολυφωνία των bloggers προστατεύεται από τους μηχανισμούς του διαδικτύου. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου (την οποία γνωρίζω από τα βιβλία της μόνο) ήθελε απλώς να εκφράσει τον προβληματισμό της. Πώς μια blogger, με to πρώτο της blook (έτσι αποκαλείται σύμφωνα και με την Wikipedia το βιβλίο που προκύπτει από blogs) και που δηλώνει -στο blog της- ότι δεν διεκδικεί δάφνες συγγραφέως, εκπροσωπεί τη χώρα μας σε μια διεθνή λογοτεχνική εκδήλωση; Προφανώς οι διοργανωτές ήθελαν να παρουσιάσουν και άλλους τρόπους γραφής και έκφρασης στη χώρα μας. Αλλά μήπως έχουν «εξαντληθεί» και οι Έλληνες συγγραφείς; Σίγουρα όχι. Από την άποψη αυτή, πράγματι, έσκασε μια κροτίδα στο εύθραυστο κατεστημένο της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής και η συζήτηση θα συνεχιστεί για την τύχη του βιβλίου στον κόσμο και της γραφής και κατά πόσον θα διακινδυνεύσει από την παράλληλη εμφάνιση των blooks. Πάντως καμμιά πλευρά δεν θα μείνει ανεπηρέαστη και αυτό θα φανεί στη φόρμα, το ύφος και στη θεματολογία των κειμένων. Προς το παρόν οι συγγραφείς ας μην ανησυχούν τόσο. Σίγουρα θα πορευτούνε σε δύσκολους καιρούς αλλά και μ? αυτωνών τα ελληνικά, ύστερα από είκοσι χρόνια, θα μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα οι επόμενες γενιές. Οι συγγραφείς στην Ελλάδα, τρώνε συνεχώς τα μούτρα τους, ανασφάλιστοι, κακοπληρωμένοι, πολιορκούμενοι από κάθε είδους αμφισβητίες. Όμως χωρίς συγγραφείς γλώσσα και παράδοση δεν γίνεται. Η γλώσσα φτιάχνει τα έθνη και διαιωνίζει την ταυτότητα ενός κράτους. Όταν οι ταυτότητες αποκρύπτονται κι η γλώσσα text-οποιείται τότε Yassou Maria, yassou Hellada! Θεόδωρος Γρηγοριάδης