Ψιχάλιζε στη Θεσσαλονίκη όταν έφθασα με το τρένο και έσπευσα να μπω στο «Μικρό Θέατρο» στην Αντ. Καμάρα απέναντι από την ΧΑΝΘ. Ένα στενάκι μόλις, αλλά τα στενάκια της Θεσσαλονίκης κρατάνε γερά την γοητεία τους είτε βρέχει είτε πασχίζει ο ήλιος να τα ζεστάνει ανάμεσα στις επάλξεις των πολυκατοικιών. Ο κόσμος είχε στριμωχτεί έξω από το μικρό θέατρο, μερικά σκαλοπάτια κάτω από τη γη. Για άλλη μια φορά, για τρίτη συνεχή χρονιά, «Το Παρτάλι» θα δοκιμαζόταν μέσα από τις προσπάθειες μιας θεατρικής ομάδας που δουλεύει πειραματικά πάνω στο μυθιστόρημα «Το Παρτάλι». Τα νέα παιδά, σπουδαστές θεάτρου και μουσικής στο Πανεπιστήμιο, με την καθοδήγηση της Σοφίας Καρακάντζα έφτιαξαν μια εταιρία θεάτρου και άλλων τεχνών, τον «Μαύρο Γάντζο». Από κοντά και η Λέσχη Κινηματογράφου Φοιτητών Τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτέλειου. Και μαζί τους η Βορειοελλαδίτικη Ψυχαναλυτική Εταιρία. Σκηνοθέτης και εμπνευστής του εγχειρήματος ο Αντρέας Τσάφος. Περίπου είκοσι άτομα πέρασαν από την σκηνή ερμηνεύοντας και ανιχνεύοντας τις προθέσεις ενός κειμένου. Επρόκειτο για ένα θεατρικό δρώμενο, διάρκειας μιάμισης ώρας, που εμπνεόταν από το μυθιστόρημα, στηριζόταν στον λόγο του αλλά το ξανακοίταζε μέσα από την σημερινή οπτική. Αν το Παρτάλι, που κυκλοφόρησε το 2001, μιλούσε για τα πρώτα τέσσερα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, η παράσταση επέκτεινε εκείνη την περίοδο στο παρόν. Οι συμπεριφορές και οι ταυτότητες της ελληνικής κοινωνίας δεν μοιάζει να έχουν αλλάξει στο μεταξύ. Στο συγκεκριμένο δρώμενο δόθηκε έμφαση στην οικογένεια και στον διεισδυτικό κοινωνικό ρόλο της. Συζητήθηκε επίσης η σημασία της ύπαρξης των προτύπων, της περιθωριοποίησης αλλά και της ανάδυσης μέσα από αυτήν μιας καινούργιας υπόστασης. Αν οι φοιτητές το 1974 είχαν το Βαρδάρη, ως χώρο λύτρωσης ή καθόδου στην αμαρτία, άραγε σήμερα που οριοθετείται αυτός ο τόπος; Υπάρχει ανάγκη για ένα «διαφορετικό σημείο» αναφοράς στη διαμόρφωση του ατόμου; Η περιπέτεια της ενηλικίωσης πρέπει να κλονιστεί από σειρήνες και Κίρκες; Οι φοιτητές πρότειναν πια το διαδίκτυο ως τον χώρο απόδρασης. Μπορεί να είχαν και δίκιο. Να λοιπόν μια τεράστια αλλαγή που βίωσε η κοινωνία μέσα σε τριάντα χρόνια. Ακούστηκαν και άλλα πολλά από τους ειδικούς ψυχικής υγείας που κάθε βράδυ, μετά την παράσταση, συζητούσαν με το κοινό. Πέντε βραδιές, 23 έως 27 Μαΐου, δεν ήταν αρκετές για τον κόσμο που κατέβαινε τα σκαλοπάτια για να ξαναθυμηθεί ή να προβληματιστεί με το δρώμενο, ένα δρώμενο τολμηρό και συγκινητικό. Επιστρατεύοντας το χιούμορ αποφασίσαμε ότι τα «Παρτάλια» είναι πια ένας θεσμός για την πόλη και μάλλον έχει ακόμη πολύ μέλλον! Θεόδωρος Γρηγοριάδης