Ο Γιάννης Πετρίδης είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές του ραδιοφώνου και κατέχει το ρεκόρ της πιο μακροβιότερης εκπομπής στο ελληνικό ραδιόφωνο και ίσως παγκοσμίως. Βρίσκεται εδώ και 30 χρόνια καθημερινά στις 4-5 στις συχνότητες της ΕΡΑ 1 της Ελληνικής Ραδιοφωνίας με την εκπομπή του ?Από τις 4 στις 5? . Από το 1976, καλοκαίρι ?θυμάμαι-, που ήμουν φοιτητής, στο μοναδικό τότε σταθμό που ακουγόταν στα Μεσαία και αναμεταδιδόταν από την «Φωνή της Αμερικής», άκουγα την σοβαρή φωνή του Γιάννη Πετρίδη να μας ενημερώνει και να μας εξημερώνει με καινούργια μουσικά ακούσματα. Δύσκολος ο ρόλος του, τότε, στην αρχή, όπως και σήμερα ακόμη. Είναι και στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων να μην θέλουν να ακούνε τον άλλον όταν έχει να τους προτείνει κάτι καινούργιο. Όμως ο Γιάννης Πετρίδης επέμενε. Μας μάθαινε το punk ταυτόχρονα με τις καινούργιες metal κατευθύνσεις, δεν αψηφούσε την pop και ψήφιζε το «Thriller» του Michael Jackson το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Μέσα σε μία ώρα-και λιγότερο-κατόρθωνε να ενώνει ακροατές από κάθε σημείο της Ελλάδας και να δημιουργεί ένα καθαρόαιμο μουσικό κλαμπ, αφανάτιστο, ακόμη και όταν ο καθένας διατηρούσε τις επιφυλάξεις του για κάποιο είδος μουσικής. Θυμάμαι πόσο νωρίς ο Γιάννης Πετρίδης μίλησε για την εξέλιξη της soul μουσικής και την μετεξέλιξή της σε hip-hop, R?n B και όλα τα σημερινά urban υπο-είδη. Σε μια Ελλάδα όπου πέθαινε ο Χατζηδάκης και ανερχόταν η βιομηχανία του σκυλάδικου το να ακούς τους μαύρους καλλιτέχνες, τότε, ισοδυναμούσε με προδοσία. Μιλάμε για δεκαπέντε χρόνια πριν, και όχι για σήμερα που ο Busta Rhymes και ο Jay-Z δίνουν συναυλίες στην Ελλάδα, έστω και με αυτό το λιγοστό κοινό ενώ οι ατάλαντες σκυλούδες υποδύονται κωμικοτραγικά την Missy Elliot-μακάρι να την ήξεραν δηλαδή.... Δεν έχανα καμμία εκπομπή του Γιάννη (από εδώ και κάτω θα τον αποκαλώ με το μικρό του όνομα γιατί είναι η μοναδική φωνή που δεν μου έλειψε καθημερινά-φίλοι και συγγενείς απουσιάζουν για μεγάλα διαστήματα από την ζωή μας). Όταν δούλευα στα λύκεια απογευματινός, είχα το κασσετόφωνο στο Γραφείο των Καθηγητών και έγραφα κρυφά την εκπομπή του. Φρόντιζα να ενημερώνω και κανέναν μαθητή για το ύφος και το περιεχόμενο της εκπομπής σε σχολεία όπου, ακόμη και σήμερα, τα Γράμματα και οι Τέχνες αντιμετωπίζονται καχύποπτα εξ ίσου και από το σχολικό και από το εξωσχολικό περιβάλλον. Τις κρατάω ακόμη αυτές τις κασέτες γιατί από εκεί μέσα έμαθα μουσική, όπως από το περιοδικό «Τέταρτο» σπούδαζα τις Καλές Τέχνες, από τις Κινηματογραφικές Λέσχες έβλεπα τον καλό κινηματογράφο. Ανήκω σε μια γενιά που επί επτά χρόνια (1967-1974) στο Εξατάξιο ?χουντικό-Γυμνάσιο στερήθηκε κάθε αλήθεια για τη ζωή και την τέχνη. Το εφιαλτικό πέρασμα της χούντας άφησε φοβερά ίχνη στη χώρα μας που τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Όμως, όταν έφυγαν οι φασίστες, εμείς οι νεώτεροι πέσαμε με τα μούτρα σε ό,τι δημοκρατικό και καλλιτεχνικά πρωτοπωριακό μας δινόταν. Γι αυτό και η δική μας γενιά θρηνεί για τους πολέμους στην Μέση Ανατολή και διαδηλώνει, γι? αυτό τρέχαμε στο Γκέτε να ανακαλύψουμε τον Φασμπίντερ, ψάχναμε τρόπους να γίνουμε συνδρομητές στο Face. Ο Γιάννης, που είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου, αντιμετώπισε παρόμοιες καταστάσεις. Μια φορά μόνον τον συνάντησα: Εικοσιδύο χρόνια μετά την πρώτη του εκπομπή, εγώ έμπαινα στο στούντιο του Α? Προγράμματος για μια σύντομη παρουσίαση ενός μυθιστορήματός μου κι εκείνος έβγαινε? Του μίλησα για ένα λεπτό και κάθισα στην θέση από την οποία εξέπεμπε και εκμπέμπει προγράμματα. Δεν τον ξαναείδα από τότε, αλλά όπως και άλλοι πολλοί, σε όλη την Ελλάδα και τώρα με το διαδίκτυο σε όλο τον κόσμο, αισθάνομαι ότι είμαστε φίλοι και μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα. Θυμώνουμε για την σαβούρα που λέγεται Ιδιωτική Τηλεόραση, για την ηλιθιότητα της play list της ελληνικής ραδιοφωνίας, για την επικράτηση του reality σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής των νεοελλήνων. Και ο Γιάννης συνεχίζει αλλά μαγκωμένος μερικές φορές. Παίρνουν πιτσιρίκες τηλέφωνο και λένε ?γιατί δεν παίζετε Νίνο;? και φυσικά δεν εννοούν τον Ρότα. Σκληροπυρηνικοί ροκάδες με ακουστική γκάμα πενήντα CD απαιτούν να ακούνε μόνον τη δική τους μουσική από έναν ραδιοφωνικό παραγωγό που-λέγεται-ότι έχει ίσως την μεγαλύτερη συλλογή δίσκων μουσικής στην Ευρώπη και που συμμετέχει στις μεγαλύτερες διεθνείς μουσικές επιτροπές. Παρ? όλες τις περγαμηνές του ο Γιάννης δεν θυμώνει με τα νέα παιδιά, πιστεύει-όπως και όλοι μας-ότι και οι μισοί να μάθουν να ακούνε μουσική θα είναι κέρδος. Πρώτα όμως θα πρέπει να μάθουν να ακούνε αυτούς που ξέρουν. Γ.Θ