Μπορεί η αγγλική να είναι η πιο διαδομένη γλώσσα διεθνώς αλλά η κινέζικη είναι η πρώτη γλώσσα στον κόσμο που μιλιέται αποκλειστικά και μόνον από ιθαγενείς. Η ισπανική και η αραβική επίσης εξαπλώνονται ταχύτατα σε όλον τον κόσμο ενώ στατιστικές δείχνουν ότι στο μέλλον η αγγλική θα υποχωρήσει ακόμη και ως βασική γλώσσα στο διαδίκτυο με την ανάπτυξη των τοπικών δικτύων. Προς το παρόν βέβαια δεν κινδυνεύει η πρωτιά της αγγλικής ως βασικό εργαλείο επικοινωνίας σε τομείς εμπορίου ή διεθνών επικοινωνιών. Από αυτό που «κινδυνεύει» η αγγλική είναι στο να μετατραπεί-πράγμα που γίνεται ήδη-σε γλώσσα-εργαλείο και μόνον. Σε κάθε χώρα του πλανήτη η αγγλική μιλιέται πια με την αντίστοιχη προφορά της χώρας ενώ πολλοί νεολογισμοί προκύπτουν από το πάντρεμα τοπικών και αγγλικών φράσεων. Στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στη Μαλαισία η αγγλική αυτή είναι τόσο χρωματισμένη από τις τοπικές επιδράσεις που αναρωτιέσαι πού πήγε η παλιά καλή αγγλική γλώσσα. Ακόμη και στα σχολεία κάθε χώρας τα βιβλία, μέσα από τα οποία διδάσκονται τα αγγλικά, γράφονται από ντόπιους συγγραφείς-καθηγητές αποκλίνοντας από την μήτρα της πρωταρχικής γλώσσας. Τα αγγλικά ας πούμε που διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία και τα φροντιστήρια είναι αρκετά προσαρμοσμένα στην ελληνική πραγματικότητα αφού ο βασικός τους στόχος είναι να αποτελέσουν το μέσον επικοινωνίας στον τουρισμό ή στο εμπόριο και όχι φυσικά να μεταδώσουν τον αγγλικό πολιτισμό και την λογοτεχνία. Με θλίψη οι Βρετανοί ανακαλύπτουν ότι η γλώσσα στην οποία έγραψε η Τ.Σ Έλιοτ, ο Τζέιμς Τζόις, η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Μάρτιν Έιμις και τόσοι ακόμη συγγραφείς έγινε ένα άψυχο τεχνικό εξάρτημα στις διεθνείς ανάγκες επικοινωνίας και εμπορίου. Η αγγλική υποβιβάζεται σε e-texts, mails, οδηγίες χρήσεως, αυτιστικές τουριστικές φράσεις Τελευταίο δείγμα κακής χρήσης της αγγλικής γλώσσας είναι και ο διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Δεν είναι ότι οι χώρες, που τραγουδάνε στα αγγλικά, αναζητούν την αγορά της Αγγλίας. Εκεί ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας υπάρχουν, αφού η Βρετανία και μουσική διαθέτει και γλώσσα. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης απευθύνονται με αυτό τον δουλοπρεπή και εξευτελιστικό τρόπο. Όχι, δεν έχει πλάκα η Γιουροβίζιον. Η ομογενοποίηση ενός παρωχημένου ήχου μέσα από «χιμπατζίδικες» αγγλίζουσες λέξεις ή φράσεις δεν είναι δείγμα ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν είχε κάποια αξία η Γιουροβίζιον θα είχε αν ακουγόταν κάθε γλώσσα ξεχωριστά, αν κάθε χώρα πρότεινε το τοπικό της ιδίωμα, την ξεχωριστή της ταυτότητα. Το τσίρκο της Ανίτα Πάνια είναι πολύ πιο έντιμο από αυτό το ξεχαρβαλωμένο φτηνιάρικο συνονθύλευμα ξιπασμένων μικρών χωρών που υποδύονται τους Ευρωπαίους υιοθετώντας μια εκδοχή της αγγλικής που μόνον σαρκασμό και θλίψη προκαλεί στους Άγγλος. Μια περιήγηση στα βρετανικά blogs αρκεί για να αντιληφθείτε το φτύσιμο και την απαξίωση που δείχνουν οι Βρετανοί στα euro-παπαγαλάκια. Θ. Γρηγοριάδης