«ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ Η ΠΟΛΗ και οι πολίτες της στους αιώνες των αιώνων! Έχω τόσο ωραίες αναμνήσεις από την πόλη και τους κατοίκους της, πέρασα τόσο όμορφες και τρυφερές στιγμές μέσα σ' αυτήν και στα υπέροχα θέρετρα της, που θα έχω πάντα κάτι να θυμάμαι». Αυτά έγραφε στο ταξιδιωτικό του χρονικό Σενιαχατναμέ ο μεγάλος Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα Εβλιά Τσελεμπίγια την πόλη της Σιρόζ,τιςΣέρρες.

ΟΠΩΣ ΣΤΕΚΟΜΟΥΝ με την ανατολή του ηλίου στην Ακρόπολη των Σερρών, τον Κουλά, έβλεπα την πόλη πανοραμικά. Συμπαγής οικοδομικά, όπως όλες οι ελληνικές πόλεις, χωρίς ανάσες πρασίνου αλλά με μια οργιαστική Φύση τριγύρω. Αυτό θα σου αντιτάξει και ένας Σερραίος: σε τρία λεπτά εισχωρεί στην καταπράσινη κοιλάδα, ενώ δεν στερείται τον καθαρό αέρα ολημερίς. Ένας περίπατος στην κοιλάδα που ξεκινάει από τους Αγίους Αναργύρους σε αναζωογονεί.

ΑΦΗΝΩ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ, που κρατάει από τη Σερβοκρατία, με τον σωζόμενο πύργο του Ορέστη και σταματάω στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, χτισμένο το 1339, στο εσωτερικό της δεύτερης περιμέτρου του κάστρου. Τρεις κόγχες με τρούλο, ζωγραφίστηκε στον 20ό αιώνα από διακεκριμένους αγιογράφους. Η όψη της πόλης από ψηλά μου άνοιξε την όρεξη και είναι αμαρτία να πάρεις πρωινό στο ξενοδοχείο. Στην κεντρική πλατεία με περιμένουν ανοιχτά από τα χαράματα τα μπουγατσατσίδικα: μπουγάτσα κρέμα, τυρί, σπανάκι αλλά και με κρέας, αν επιθυμείτε λίγο πρωτεΐνη στις οκτώμισι το πρωί. Η μπουγάτσα είναι τοπικό έδεσμα και σύμβολο της πόλης. Ακόμη και εκτός Σερρών η ένδειξη «Σερραϊκή μπουγάτσα» αρκεί να σε πείσει για τη μοναδικότητα της. Λέγεται ότι από εδώ ξεκίνησε η διάδοση της, τη συνταγή την έφεραν οι πρόσφυγες. Τι σημασία έχει; Τα τραπεζάκια είναι γεμάτα και με πλήρες στομάχι βηματίζω δέκα μέτρα απέναντι στο καφενείο Κεντρικόν, όπου και πίνω ελληνικό καφέ χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες στους τοίχους. Στα διπλανά τραπέζια, ηλικιωμένοι διαβάζουν τοπικές εφημερίδες. Μετά τις έντεκα το καφενείο μετατρέπεται σε ουζερί, ένα από τα καλύτερα της πόλης.

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Μπεζεστένι, το Αρχαιολογικό Μουσείο των Σερρών. Μαζί με άλλα κτίρια που γκρεμίστηκαν στο διάβα των αιώνων αποτελούσαν την κλειστή στεγασμένη αγορά. Χτίστηκε στο τέλος του 15ου αιώνα και το 1970 μετατράπηκε σε ένα λιτό και λειτουργικό μουσείο. Τα ευρήματα με ταρακουνούν: αγγεία, λίθινα και οστέινα εργαλεία, ειδώλια και κοσμήματα από τη Νεολιθική Περίοδο. Αρχαϊκά και των κλασικών χρόνων όπλα και ειδώλια. Δύο μαρμάρινες πόρτες από την Ελληνιστική Περίοδο, η ανάγλυφη μαρμάρινη εικόνα του Χριστού Ευεργέτη και της Παναγίας από τα βυζαντινά χρόνια κι ένα εντοίχιο ψηφιδωτό του Αποστόλου Ανδρέα από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Θεοδώρων. Πρέπει να δω το ναό αυτό πάραυτα, μόλις πέντε λεπτά περπάτημα από την πλατεία. Διασχίζω την πλατεία Ελευθερίας, όμως μια πινακίδα μού αποσπά την προσοχή. Ακανές Λαϊλιά Ρούμπου, το μικρό μαγαζί με την πασίγνωστη γλυκιά μπουκίτσα. Μπαίνω μέσα και ο ευγενής κύριος Ρούμπος μου εξηγεί ότι ο παππούς του έμαθε πιτσιρίκος το γλυκό αυτό κοντά σε Τούρκους μαστόρους.

Πρόκειται για έναν τύπο λουκουμιού από ζάχαρη, νωπό βούτυρο κρέμας, άμυλο και αμύγδαλο. Η ονομασία Λαϊλιά σχετίζεται με το νερό του βουνού όπου γινόταν ο ακανές το καλοκαίρι. Έτσι ο πιτσιρικάς Ρούμπος μεγαλώνοντας άνοιξε, το 1927, το δικό του μαγαζί και η μικρή επιχείρηση συνεχίζει να ευφραίνει τους ουρανίσκους χωρίς να προδίδει τη μοναδικότητα της γεύσης.

Γλυκαμένος μπορώ να δω το Ναό των Αγίων ενδόξων στρατιωτικών μαρτύρων Θεοδώρων. Πράγματι, πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπή ναό. Βρίσκεται χαμηλότερα στο έδαφος κι έτσι μπορείς να τον περιεργαστείς περιμετρικά. Μεγάλη βασιλική, σε δύο μέρη, με πολλές επεμβάσεις στη διάρκεια των χρόνων, με παλαιοχριστιανικά στοιχεία που μπορεί να ανάγουν την αρχική κατασκευή έως και τον 6ο αιώνα. Είναι συγκινητικό ότι εδώ στάθηκε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Βασίλειος ο Β', ότι το 1571 λεηλατήθηκε από τους Τούρκους και το 1913 καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Βούλγαρους. Το 1938 άρχισαν οι αναστηλώσεις κι έτσι ο ναός ξανάγινε προσκύνημα και θρησκευτικό κύτταρο της πόλης.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ και κάτω από την Ακρόπολη Κουλά διατηρούν κάτι από το χρώμα των παλιών γειτονιών. Η δόμηση δεν καταβρόχθισε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική κι έτσι βλέπεις καινούργιες και παλιότερες μονοκατοικίες, όσες διασώθηκαν από το ολοκαύτωμα του 1913 όταν, από τα 6.500 σπίτια, σώθηκαν τα 1.500, ενώ το εμπορικό κέντρο καταστράφηκε ολοσχερώς. Και να σκεφτείς ότι σήμερα οι Βούλγαροι είναι οι τακτικότεροι επισκέπτες της πόλης, δουλεύουν σε τοπικές επιχειρήσεις, ενώ και οι Σερραίοι επιδίδονται σε εμπορικές και αισθαντικές εξορμήσεις στο Σαντάνσκι, μισή ώρα από την πόλη των Σερρών, όπου στα ξενοδοχεία προσφέρονται ερωτικές αποδράσεις και εκδουλεύσεις που μάλλον δεν συμβαδίζουν με τη νεοαποκτηθείσα ευρωπαϊκή συνείδηση της Βουλγαρίας. Όσα κτίρια διατηρούν παραδοσιακά στοιχεία δεν είναι παρά σχολεία, γυμνάσια και δημόσιες υπηρεσίες. Στην πλατεία Ελευθερίας υπάρχουν τέτοια δείγματα αρχιτεκτονικής, όπως η οικία του γιατρού Παπαβασιλείου και ακριβώς απέναντι η Εθνική Τράπεζα με τον επιδεικτικό κλασικισμό της.

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΖΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ που ευωδιάζει τσίκνα ανεβαίνει από το κέντρο της πόλης. Στα στενάκια, πίσω από το Μπεζεστένι, ανάμεσα σε παλιά και σύγχρονα εμπορικά μαγαζιά και μπαρ, απλώνεται η επικράτεια των σουβλατζίδικων. Οι σουβλακοπεζόδρομοι γεμίζουν πριν από τις δώδεκα το μεσημέρι με πεινασμένους πελάτες κάθε ηλικίας και τάξης. Το δρομάκι Μιχάλη Καραολή, μήκους είκοσι μέτρων, μετράει πάνω από δέκα σουβλατζίδικα το ένα δίπλα στ' άλλο. Καθώς είναι σκεπαστό, οι μυρωδιές ψητού κρέατος φρακάρουν τη μύτη και τους πνεύμονες, ενώ ο συνδυασμός τοπικού ούζου με σουτζουκάκια σε κάνει να παραπατάς μεσημεριάτικα. Τρώμε κι εμείς και συνεχίσουμε δυναμωμένοι την περιήγηση. Στα στενά δρομάκια ανοίγουν καφέ κολλητά σε ζυγοποιεία, επιδιορθωτήρια υποδημάτων, κρεοπωλεία και μικρομάγαζα. Δεν υπάρχουν πολλά παραδοσιακά μαγαζιά. Το «τροχείον - ακονιστήριον» έκλεισε πια, για να γίνει ακόμη ένα γευστικό τέμενος. Πολλές ελληνικές πόλεις έχουν να επιδείξουν φαγάδικα, όμως, στις Σέρρες πρόκειται για μια κυρίαρχη στομαχική τάση. Το ουζάκι που κατεβάσαμε μας κατευθύνει στις πηγές του. Το κατάστημα Ούζο-Μαγεία διατηρεί την παλιά αίσθηση του χώρου: τεράστια βαρέλια στους τοίχους, παλιοί αποστακτήρες, χώροι που θυμίζουν αλλοτινές εποχές. Τώρα πια, το ούζο αποστάζεται σε σύγχρονες εγκαταστάσεις, όμως το μαγαζί παραπέμπει στις μέρες του 1908. Τότε, διηγείται ο νυν ιδιοκτήτης Ηρακλής Σπανός, ο παππούς του είχε την επιχείρηση μαζί με έναν Τούρκο. Όταν έγιναν οι ανταλλαγές πληθυσμών αγόρασε το μερτικό του Τούρκου και μάλιστα μετέβη στην Πόλη για να πάρει την υπογραφή.

ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ η πόλη των Σερρών ανήκε στο Βιλαέτι (νομαρχία) της Θεσσαλονίκης και αποτέλεσε πρωτεύουσα του καζά (νομού). Ήταν αξιόλογο διοικητικό, εμπορικό και πνευματικό κέντρο. Η γεωργική παραγωγή του κάμπου, πολύτιμη έως και σήμερα. Επί Τουρκοκρατίας οι Σέρρες αριθμούσαν τις 30.000, εκ των οποίων οι μισοί ήταν Τούρκοι. Η μύηση των Σερραίων στη Φιλική Εταιρεία ήταν καθοριστική και ο αρχιστράτηγος των μακεδονικών δυνάμεων Εμμανουήλ Παπάς θυσίασε περιουσία και οικογένεια για την απελευθέρωση της πόλης. Μπροστά στο άγαλμα του, στην πλατεία Ελευθερίας, κάνουν σκέιτμπορντ οι πιτσιρικάδες της πόλης απολαμβάνοντας την ανοιχτωσιά. Ευτυχώς που εκείνος ατενίζει ως ανδριάντας τον ουρανό. Την ίδια περίοδο, οι Σέρρες αποκαλούνταν «Αθήνα του Βορρά» λόγω της έντονης δραστηριότητας και της ανάπτυξης τους.

ΠΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙ στο καφέ Μέρλιν στην κεντρική πλατεία. Ο ιδιοκτήτης του, ο Γιώργος Παπάζογλου, διατηρεί μια χιλιάδα μπουκάλια μπίρες απ' όλο τον κόσμο. Ο δήμαρχος Γιάννης Βλάχος, που έρχεται στην παρέα μας, μας εξηγεί την κομβική θέση της πόλης και τον αναβαθμισμένο ρόλο της ως πύλης της Ανατολικής Ευρώπης προς την Ανατολική Μεσόγειο.

Ο κάθετος άξονας στην Εγνατία από τον Προμαχώνα προς τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία αποτελεί τη σημαντικότερη πρόσβαση στην Ευρώπη. Ο δήμαρχος καμαρώνει και για το αυτοκινητοδρόμιο, με τη μοναδική πίστα των 3.186 μέτρων και προδιαγραφών επιπέδου Εοππυΐ3 3 στην Ελλάδα. Κάνει μάλιστα προσπάθεια να συμπεριληφθεί στο Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό. Πεταγόμαστε να τον καμαρώσουμε κι εμείς, νότια της πόλης, στην αρχή του κάμπου, πάνω στον περιφερειακό δρόμο προς Θεσσαλονίκη. Χορταίνει το μάτι σου βλάστηση μια ανάσα από την πόλη. Παραδίπλα το Πάρκο Ομονοίας, άλλος ένας χώρος αναψυχής χιλίων τετραγωνικών μέτρων. Είναι Σάββατο μεσημέρι κι έχουν καταφτάσει πλήθη με αγωνιστικές μηχανές από πολλά σημεία της Ελλάδας. Τρέχουν, αλλάζουν στολές, ξεκουράζονται στο αναψυκτήριο, σκαρφαλώνουν στις ειδικές εξέδρες για να δουν τους αγώνες ταχύτητας. Είναι να απορείς πώς για τέτοια έργα χρειάζεται να τρέχουν γραφειοκρατικά οι δήμοι...

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα. Ιδανική εποχή για βόλτες στην εξοχή, στον Λαϊλιά, στη λίμνη Κερκίνη, στο σπήλαιο Αλιστράτης, όλα σε αποστάσεις μισής ώρας. Στην Αμφίπολη επίσης αξίζει να πάει κανείς, την πόλη όπου ο Ξέρξης διέσχισε τον Στρυμόνα μια φορά ως επιτιθέμενος και τη δεύτερη ηττημένος, μαζεύοντας τα ράκη του. Οι Πέρσες του Αισχύλου αναφέρουν την σκηνή αυτή, ενώ ο Ηρόδοτος λέει ότι τα λιοντάρια της Αμφίπολης κατασπάραξαν τις καμήλες της περσικής στρατιάς. Σήμερα το λιοντάρι της Αμφίπολης, κουρασμένο στους αιώνες, παραμονεύει στο κομβικό σημείο όπου ενώνονται οι νομοί Θεσσαλονίκης, Καβάλας και Σερρών, εκεί όπου εκβάλλει ο Στρυμόνας στο Αιγαίο.

ΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ δεν έχουν τελειωμό. Στο χωριό Πεντάπολη, εκτιμάμε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Η Πεντάπολη ανήκει σε μια ομάδα χωριών, τα Δαρνακοχώρια, που σχηματίζουν κύκλο κι έχουν πολλά κοινά γλωσσικά χαρακτηριστικά και έθιμα. Τα άλλα χωριά είναι το Νέο Σούλι, ο Εμμανουήλ Παππάς, το Άγιο Πνεύμα, το Χρυσό. Περιζήτητα πια τα κτήματα εδώ, αφού πολλοί Σερραίοι έρχονται να ζήσουν στην ευρυχωρία της υπαίθρου λίγα χιλιόμετρα από τις δουλειές του. Στην εξοχή της Πεντάπολης επισκεφθήκαμε και το εκτροφείο στρουθοκαμήλων Μακεδονική Φάρμα, όπου μας ξενάγησε ο Γιάννης Αχλατλής.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΠΟΛΗ, στην επιστροφή, στρίψαμε στον Αη Γιάννη, το «επίνειο» των Σερρών, όπου ανάμεσα σε πηγές και καταρράκτες, οι ταβέρνες προσφέρουν δροσιά και νόστιμες απολαύσεις. Συνεχίζοντας το δρόμο του Αη Γιάννη βρήκαμε την Οινούσσα, παλιό χωριό και προάστιο πια της πόλης, και ανηφορίσαμε στο όρος Μενοίκιο. Σε ύψος 750 μέτρων το Χιονοχώρι θα αποτελέσει το highlight των επόμενων χρόνων. Παλιό βλάχικο χωριό, χτισμένο σε αντικριστές πλαγιές, εγκαταλείφθηκε παντελώς, έως ερειπίων, για να αρχίσει πρόσφατα το ξαναχτίσιμο. Πέτρινα σπίτια, μονοπάτια με καλντερίμι, μια ταβέρνα στη ρεματιά, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στη σκεπή της οποίας δούλευαν Βαλκάνιοι χτιστάδες. Το απόλυτο θερινό θέρετρο, τυχεροί όσοι έχουν καταβολές στον τόπο αυτό.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΝΙΓΡΙΤΑ, είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη, μια περιοχή με γεωθερμικά πεδία που τα εκμεταλλεύονται σοφά έξυπνοι ντόπιοι επιχειρηματίες. Ο Μιχάλης Ζουλουμίδης μας οδήγησε στις εγκαταστάσεις της σπιρουλίνας, που έχει δημιουργήσει υστερία στους οπαδούς της υγιεινής ζωής. Για την ακρίβεια η σπιρουλίνα είναι η φυκομπιλίνη σπερουλάνη, ένα φύκι αόρατο στο μάτι και δυσεύρετο. Στην Ευρώπη παράγεται μόνο σε οκτώ κράτη και τα βασικά της στοιχεία είναι οι πρωτεΐνες, τα αμινοξέα και η βιταμίνη Β που αυξάνουν τη δύναμη του ανοσοποιητικού συστήματος και υποκαθιστούν το κρέας. Η ζήτηση είναι μεγάλη, μας λέει ο Μιχάλης, και πρέπει οι καταναλωτές να προσέχουν όταν αγοράζουν εισαγόμενα σκευάσματα. Οι εγκαταστάσεις θυμίζουν φουτουριστικό θερμοκήπιο, η καλλιέργεια βασίζεται στο νερό του υπεδάφους, στην ηλιοφάνεια και στο διοξείδιο του άνθρακα. Κατάπιαμε πάραυτα μια ταμπλέτα που μύριζε θαλασσινό φύκι, αφού πρώτα είδαμε στο μικροσκόπιο αυτό το μοναδικό κυανοβακτήριο.

ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, έξω από το χωριό Σκούταρη, κάτω από τη γέφυρα του Στρυμόνα, ψάρευαν Βούλγαροι σε ημερήσια εκδρομή, διεκδικώντας τα ψάρια που δραπέτευσαν από το κομμάτι του βουλγαρικού Στρυμόνα αφού, από τα 360 χιλιόμετρα του ποταμού, μόλις 118 διασχίζουν τη χώρα μας. Γοητευτικό προσβάσιμο ποτάμι, όαση για τους εραστές της Φύσης. Ο καθηγητής Δημήτρης Μαυρογιάννης, θιασώτης ντόπιων εθίμων, μας θυμίζει ότι είναι 14 Σεπτεμβρίου, του Τιμίου Σταυρού και ότι στο χωριό Σκοτούσσα ξεκινούσε η πενταήμερη εμποροπανήγυρις, η μεγαλύτερη στη Βόρεια Ελλάδα. Είμαστε για τα πανηγύρια; Χιλιάδες τα πλήθη, χαλιά ορθωμένα ξεχωρίζουν πάνω από τα κεφάλια των επισκεπτών που τα κουβαλούν σαν σταυρούς -οικογενειακού- μαρτυρίου, εκατοντάδες αρνιά ψήνονταν σε υπαίθριες ταβέρνες, περιπλανώμενοι οργανοπαίκτες τριγύριζαν από τραπέζι σε τραπέζι. Εδώ η κρεατοφαγία οργίασε. Η νοστιμιά, η σκόνη, η τσίκνα, το μεθύσι, οι κοπέλες που χόρευαν παραδίπλα και γίναμε μια παρέα, απέδειξαν ότι μπορεί να ζήσεις ακόμη στις μέρες μας διονυσιακά

ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΘΥΣΙΑ αποφασίσαμε να εκπολιτισθούμε. Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών φέτος μετακόμισε σε καινούργιο κτίριο με είκοσι χιλιάδες συνδρομητές και τριάντα διαθέσιμους για το κοινό υπολογιστές. Ο διευθυντής Γιάννης Σαπουντζής μας ξενάγησε στις αίθουσες όπου διεξάγονται λογοτεχνικά σεμινάρια και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Σε μια ειδική αίθουσα στεγαζόταν η συλλογή του Γιώργου Αγγειοπλάστη, με έξι χιλιάδες παλιές και σπάνιες φωτογραφίες της πόλης και των ανθρώπων της. Ανάμεσα τους αναγνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεκαετία του '50, σε ένα υπαίθριο γλέντι, νεαρός ακόμη, προτού ανοιχτεί στον πολιτικό στίβο. Ο ψηφιακός συνεργάτης της βιβλιοθήκης Θανάσης Αθανασιάδης μας πλοηγεί στις σελίδες της βιβλιοθήκης που λειτουργούν ως πολιτιστική πύλη στο Διαδίκτυο, καθώς και στον δικτυακό τόπο για τους Beatles, τον πιο ενημερωμένο στην Ελλάδα! Ο ίδιος κατασκεύασε και το www.airphotos.gr με αεροφωτογραφίες απ' όλη τη χώρα.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΗΠΙΑΜΕ ΤΣΙΠΟΥΡΑ στο παραδοσιακό ουζερί Νέο Κρόνιο και τριγυρίσαμε στα μπαρ. Στο New York τα σφηνάκια καρφώνονταν στο κεφάλι μας. Νεανικό πλήθος, πολλοί και οι φοιτητές των ΤΕΙ. Στο Αλχημείο χαλαρώσαμε κάπως με ωραίες μουσικές και μιλήσαμε με τα παιδιά που έχουν το ΡΟΔΟΝ 95 FM που εκπέμπει και στο Διαδίκτυο με ξένη -εναλλακτική- μουσική. Αφήσαμε για την επομένη τα οθωμανικά κτίσματα της πόλης, το Τέμενος του Μεχμέτ Μπέη στην έξοδο για το δρόμο προς Δράμα και το κοντινό τέμενος Ζιντζιρλί, τρία λεπτά από την πλατεία Εμπορίου. Χρήζουν συντήρησης, γίνονται ήδη εργασίες αποκατάστασης και κατά καιρούς τα επισκέπτονται, έστω και από μακριά μουσουλμάνοι προσκυνητές, αναζητώντας τις διάσπαρτες θρησκευτικές ρίζες τους και τους ξεχασμένους δερβίσηδες.

ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΔΑΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ απ' όσα υπολογίσαμε, όμως υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να επιστρέψουμε στην εύγευστη και γλεντζέδικη πόλη, με τους φιλόξενους και ανοιχτούς ανθρώπους, τη γεμάτη ιστορικές μνήμες, αλλά και πολλά υποσχόμενη στον αστικό τουρισμό. Μια πόλη που προωθεί το πρόγραμμα ΕΝΑΤ, για τουρισμό προσβάσιμο σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, που σέβεται τους ξένους και αποφεύγει την ξιπασιά και την ακρίβεια των τουριστικών και πολυπροβαλλόμενων τόπων.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ Οι Σέρρες απέχουν οδικώς από την Αθήνα 580 χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 80 χλμ. Αν επιλέξετε να μεταβείτε εκεί με τρένο, προτιμήστε το InterCity, το οποίο καλύπτει τη διαδρομή (από Αθήνα) σε 7 ώρες. Επίσης, από τα ΚΤΕΛ Κηφισού (Τ/210-51.20.212) αναχωρούν λεωφορεία για τις Σέρρες τρεις φορές τη μέρα.

ΔΙΑΜΟΝΗ Philippos Xenia Hotel (Αγ. Σοφίας 1, Τ/23210-99.360) Πλήρως ανακαινισμένο ξενοδοχείο, ένα μοντέρνο στολίδι στην πόλη. Από 120 € το δίκλινο με πρωινό.
Ελπίδα (Μεραρχίας 66, Τ/23210-59.311). Από 65 € το δίκλινο χωρίς πρωινό.
Γαλαξίας (Μεραρχίας 24 & Π. Τσαλδάρη 1, Τ/23210-99.650). Από 60 € το δίκλινο με πρωινό.
Μετρόπολις (Διονυσίου Σολωμού 49, πλατεία Εμπορίου,Τ/23210-54.433).

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ
Τον Αγιο Γεώργιο Κρυονερίτη, μετόχι της Μονής Προδρόμου, προς τον Αη Γιάννη και τη Μονή Τιμίου Προδρόμου. Επίσης το περιοδικό ΓΙΑΤΙ, το οποίο είναι η μνήμη και το αρχείο της πόλης. Εκδότης είναι ο Βασίλης Τζανακάρης.

ΒΙΒΛΙΑ
Μετακομίσεις, Λευτέρης Μαραγκάκης, εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Ιστορία της πόλεως των Σερρών και των περιχώρων, Γιώργου Καφταντζή
Βιβλία Σερραίων συγγραφέων στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών (Τ/23210-98.550, Ν. Νικολάου 20).
Τον κατάλογο των συγγραφέων θα βρείτε στην ιστοσελίδα: www.serrelib.gr/serraioi.php

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ
Κωδικός: 23210
Νοσοκομείο: 94.500
Αστυνομία: 90.800
ΟΣΕ: 59.822
ΚΤΕΛ: 22.822

Ευχαριστούμε τον Δήμο Σερρών και ειδικά τον δημοτικό σύμβουλο Γιώργο Δάγκο για τη φιλοξενία

Περιοδικό Passport τεύχος 26, Νοέμβριος 2007