Γεννήθηκε στην Ηράκλεια. Ένας από τους πρώτους αντάρτες του Μακεδονικού αγώνα. Εντάχθηκε αρχικά στο Σώμα του καπετάν Δούκα και ύστερα στην ομάδα του καπετάν Παπαπασχάλη. Μετά το φόνο του Θ. Χατζηπανταζή (Σεπτέμβριος 1906) τον διαδέχεται στην αρχηγία του Σώματος Τζουμαγιάς (Ηράκλειας). Η δικαιοδοσία του, με έδρα την Τζουμαγιά, εκτείνονταν στους Καζάδες Ντεμίρ-Ισάρ (Σιδηροκάστρου), Μελενίκου, Πετριτσίου και σ’ ένα τμήμα του Καζά Σερρών. Έξυπνος, τολμηρός και άριστος σκοπευτής, εξουδετέρωσε πρώτα τη ρουμανική προπαγάνδα, που δρούσε επικίνδυνα στις περιοχές Τζουμαγιάς και Ποροΐων, κι ύστερα λύτρωσε την περιφέρεια του απ’ τις ομάδες των κομιτατζήδων (Σαντάνσκι, Σίτσου Ατσεφ, Ντόντσιου, Σαράφωφ, βοεβόδα Τάκα, Ντίνα Αραμπατζή, Μανούσωφ) και απ’ τους πράκτορές τους, που τρομοκρατούσαν τα χωριά. Έτσι αναπτέρωσε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και ξανάφερε στην ορθοδοξία πολλούς από κείνους που με τη βία είχαν γίνει σχισματικοί. Το φθινόπωρο του 1907 κατέβηκε στην Αθήνα να ξεκουραστεί και μετά τρίμηνο ανέλαβε δράση στη Χαλκιδική, λίγο δε αργότερα στην περιοχή της λίμνης Αχινού. Μετά την επανάσταση των Νεότουρκων και τη χορήγηση γενικής αμνηστίας, κατέβηκε με τους άντρες του απ’ το Χολομώντα στο Αηδονοχώρι και Νιγρίτα (18-7-1908). Την επόμενη μέρα, Κυριακή, τον υποδέχεται θριαμβευτικά, με ανεπανάληπτες σκηνές εθνικής φρενίτιδας και πατριωτικής έξαρσης, η Ηράκλεια. Την Τετάρτη 22-7-1908 φτάνει με τους άντρες του στις Σέρρες. Είναι η πρώτη αντάρτικη ομάδα που παραδίνεται επίσημα στην πόλη. Επιτροπές από αξιωματικούς και μπέηδες Νεότουρκους και ομογενείς, με τη φιλαρμονική του «Ορφέα» βγήκαν ως το Λευκώνα να την προϋπαντήσουν. Από κει πάνω σε καταστόλιστα αμάξια, ένα για κάθε αντάρτη, μπαίνουν στην πόλη, που έκλεισε τα μαγαζιά και περίμενε αγωνιώντας. Μετά τις προσφωνήσεις του Φερίκη (στρατιωτικού διοικητή) έξω απ’ τους στρατώνες, του μουτεσαρίφη (νομάρχη) και του αρχηγού των Νεότουρκων Φερίτ μπέη στο διοικητήριο, η συνοδεία τραβάει για το Μπέη-μπαξέ. Κατά τη διαδρομή, ο ενθουσιασμός του πλήθους έφτασε στο κατακόρυφο. Τα τραγούδια και οι ζητωκραυγές δονούν την πολιτεία ολάκερη. Στεφάνια, λουλούδια, ανθοδέσμες, περιστέρια, μύρτα και δάφνες ρίχνονται απ’ τα μπαλκόνια και τα παράθυρα βροχή. Στο Μπέη-μπαξέ, όπου νέο πλήθος στριμώχνεται με δάκρυα να τους αποδώσει τιμές ηρώων, το νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση - Πρόοδος» παραθέτει πλούσιο γεύμα. Κάθονται και οι Βούλγαροι αντάρτες Ντίμκο, Γιώργα και Στογιάνωφ. Έτσι συμφιλιωμένοι οι πριν από λίγο θανάσιμοι εχθροί διασκεδάζουν για την τόσο ψεύτικη δυστυχώς ισοπολιτεία και ελευθερία τους. Μόλις κηρύχτηκε ο Βαλκανοτουρκικός πόλεμος (Οκτώβριος 1912), κατέλαβε με την ομάδα του και απελευθέρωσε πρώτος αυτός τη Νιγρίτα, καταλύοντας τις τουρκικές Αρχές και υψώνοντας την ελληνική σημαία. Μετά την οριστική απελευθέρωση της Μακεδονίας, οι συμπατριώτες του τον ανέδειξαν πολλές φορές πρόεδρο της Κοινότητας και δήμαρχο, και όταν πέθανε, έστησαν την προτομή του στην κεντρική πλατεία της Ηράκλειας. Η ελληνική κυβέρνηση του απένειμε αναμνηστικό μετάλλιο και τον έγραψε στην επετηρίδα των Μακεδονομάχων 1903-1909, κατηγορία οργάνων Α΄ τάξεως.

• 
• 
•