Γεννήθηκα στις 12.5.1917 (με το παλιό ημερολόγιο) σε μια παραλία κοντά στην Καβάλα. Οι γονείς μου με άλλους συμπατριώτες τους, από το ξέσπασμα του Α' Παγκόσμιου πολέμου (1914-1918) διωγμένοι από μια κωμόπολη της Ανατολικής Θράκης τη Μήδεια κοντά στη Βιζύη ή Βιζώ πατρίδα του Γεωργίου Βιζυηνού - που λουζότανε από τα νερά του Ευξείνου Πόντου (Μαύρη Θάλασσα) από τις δυνάμεις που ξεκίνησαν τον πόλεμο (Αυστροουγγαρίας, Γερμανίας) και τους συμμάχους τους Τούρκους και Βουλγάρους, είχαν εγκατασταθεί στην παραλία του χωρίου Ελευθεραί του Νομοΰ Καβάλας από τις Ελληνικές αρχές και έδωσαν στη νέα τους πατρίδα το όνομα Νέα Μήδεια με ελπίδα για ζωή. Αργότερα τα μέρη αυτά βρέθηκαν κάτω από εχθρική κατοχή που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο από πείνα μεγάλου αριθμού των τότε κατοίκων του. Μέσα σ' αυτό το θλιβερό περίγυρο γεννήθηκα. Οι Βούλγαροι άνδρες είχαν στρατευθεί στο πλευρό των Γερμανών και οι γυναίκες απαιτούσαν από τις αρχές « τους άνδρες μας ή εργάτες ». Οι αρχές έστειλαν τους συμπατριώτες μου οικογενειακός στη Βουλγαρία ομήρους αλλά γλίτωσαν το θάνατο. Το 1918 στη Θεσσαλονίκη, το 1920 στην Ανατολική Θράκη, το 1922 η Μικρασιατική καταστροφή. Τελική εγκατάσταση στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Αγγίστης και η ζωή πορεύεται. Πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος με όλες τις κακές συνέπειες. Παντρεύτηκα το 1941, απόκτησα τέσσερα παιδιά και εγγόνια. Με τη γυναίκα μου Παναγιώτα ζήσαμε περίπου εξήντα χρόνια με σύμπνοια, αγάπη και κατανόηση παρά τις δύσκολες περιστάσεις αλλά στις 28.8.2000 νικήθηκε από την τρομερή ασθένεια Αλτσχάιμερ και απεβίωσε. Από τότε ζω σε γηροκομείο (πρώτα της Καβάλας και αργότερα των Σερρών). Από δική μου επιλογή για να διατηρήσω τις καλές σχέσεις με τα παιδιά μου που είναι πάντα αξιαγάπητα καθώς και με τα παιδιά τους και εγγόνια τους. Όπως όλοι σχεδόν οι Έλληνες, στα νιάτα μου και εγώ έγραφα στίχους που αργότερα πολλούς τους κατέστρεφα ώσπου η σκληρότητα της περιόδου και οι ανάγκες εξαμελούς οικογένειας διέκοψαν αυτή τη διάθεση. Ξεδιάλεξα και φύλαξα μόνο μερικούς που νομίζω ότι μπορεί να' ναι πάντα επίκαιροι. Αυτά που έγραψα, άλλοτε είναι βιώματα, άλλοτε όπως θα ήθελα να είναι κάτι σαν ευχές ή οράματα. Και ήρθαν τα γεράματα και το πένθος και η παραμονή της ημέρας για τη γιορτή της Γυναίκας, σκέψεις, αναμνήσεις που έφεραν πάλι το χέρι μου και το μυαλό μου να γράψω τον πρώτο στίχο της γεροντικής ηλικίας μου. Ήταν κράτημα στη ζωή. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν στην προσπάθεια αυτή. Ευχαριστώ θερμά και όσους με βοηθούν να δω το όνειρο μου (για όσους γράφουν, όνειρο πάντα είναι να δημοσιευτούν τα γραφτά τους) να γίνεται πραγματικότητα.

Έργα του:

1. Αγριολούλουδα: ποιήματα, Σέρρες 2005

2. Ώριμα στάχυα: ποιήματα, Σέρρες 2006

3. Ουράνιο τόξο: ποιήματα, Σέρρες 2007

4. Μήδεια, Γεωγραφία, ιστορία, πολιτισμός, Σέρρες 2008