«...Πριν τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο στα τέλη της δεκαετίας του 1940, σε αυτή τη γη στεκόταν το σπίτι της οικογένειας μου... Κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συγκρούσεων όμως, Κομμουνιστές αντάρτες κατέλαβαν το σπίτι και το χρησιμοποίησαν σαν αρχηγείο. Ο στάβλος στο κατώι, μετατράπηκε σε φυλακή όπου οι στρατιώτες κρατούσαν τους αιχμαλώτους. Ο κήπος μας έγινε ένα αυτοσχέδιο νεκροταφείο... Η γιαγιά μου ήταν ανάμεσα στους τελευταίους που φυλακίστηκαν στο κατώι μας, αλλά πριν τη μέρα της εκτέλεσης της, η αυλή είχε ήδη γεμίσει πτώματα, κι έτσι οι καταδικασμένοι οδηγούνταν σε μια ρεματιά στο διπλανό βουνό για να εκτελεστούν. Μετά τον πόλεμο το οίκημα έμεινε εγκαταλελειμμένο' η στέγη του σάπισε και το σπίτι κατέρρευσε πάνω στον εαυτό του λες και ήθελε να θάψει τις αναμνήσεις όλων αυτών που είχε ζήσει. Τα ερείπια με φόβιζαν όταν επισκεπτόμουν το χωριό σαν παιδί, και με στοίχειωναν όταν έφευγα... Κανένας από τους συγγενείς μου δεν ήθελε να ξαναδεί αυτό το σπίτι όρθιο. Οι θείες μου με ικέτευαν να μην μετακομίσω εδώ για να το ανακατασκευάσω, μετά με προειδοποίησαν πως αν τις αψηφήσω, θα κινδύνευε η ζωή μου από άγρια θηρία, δολοφονικούς εισβολείς και σκοτεινές κατάρες. Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένη να ξαναχτίσω το σπίτι, όχι μόνο για να τιμήσω τη μνήμη της γιαγιάς μου, αλλά και για να έχω ένα χειροπιαστό σύνδεσμο ανάμεσα σε μένα, στο οικογενειακό μας παρελθόν, και στο χωριό μας. Ήθελα να μεταμορφώσω την σχέση μου με τη σκοτεινή, στενάχωρη ιστορία της άγνοιας και του φόβου σε κάτι που μπορούσα να κατανοήσω, ή ακόμα και να ελέγξω.»

• 
• 
•