Στη σημερινή εποχή που η «Κρίση» απλώνεται όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις λόγω έκπτωσης αξιών και συνείδησης και ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί καθώς είναι μέλος σε μία κοινωνία που είναι περιχαρακωμένη στα στενά όρια που της επιβάλλουν οι πολιτικές και κοινωνικές δομές, έχουμε οδηγηθεί σε νάρκωση της πνευματικότητας και αδρανοποίηση της φαντασίας. Μέσα σε αυτή τη ξεραμένη έρημο ,έρχονται τα βιβλία σαν όαση, να μας ξεδιψάσουν και να μας αφυπνίσουν, δείχνοντάς μας ίσως, το δρόμο για να βγούμε από το τούνελ που έχουμε εγκλωβιστεί. Το βιβλίο που με άγγιξε, αυτή την περίοδο, είναι «Ο ερωτευμένος Πολωνός» της Μάρως Βαμβουνάκη, το οποίο συνδιάζει τη λογοτεχνία με τη φιλοσοφία και τη ψυχανάλυση. Η εξαίρετη πένα της συγγραφέως, που με επιδέξιο και άμεσο τρόπο περιγράφει τη ψυχοσύνθεση των ηρώων της, μας προσφέρει τη δυνατότητα να μπούμε στο ρόλο των πρωταγωνιστών και να βιώσουμε τα έντονα συναισθήματά τους. Μία διάσημη ηθοποιός ,η Ρωξάνη, εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω της. Εσωστρεφής από τη φύση της, κλεισμένη στο καβούκι της σιωπής της, παραδομένη στο εσωτερικό της χάος που τη ρουφά χωρίς να έχει το κουράγιο να αντιδράσει, βιώνει μία έρημη ζωή που δεν καταφέρνει να φωτιστεί από τη λάμψη της δημοσιότητας και το θαυμασμό του κόσμου. Τότε, έρχεται ένας άνδρας από την Πολωνία να τη σώσει από το ναυάγιο της ύπαρξής της, τον οποίο ακολουθεί αφήνοντας πίσω όχι μόνο την παλιά ζωή της αλλά και τον παλιό εαυτό της. Αναγεννάται μέσα από τις στάχτες της και μπροστά στα μάτια των αναγνωστών, εμφανίζεται η νέα Ρωξάνη που ξέρει ότι ο «Παράδεισός» της δεν εξαρτάται από ωραία τοπία αλλά από τους ανθρώπους που έχει γύρω της και βρίσκεται εκεί, όπου ζει την αληθινή αγάπη. Επέλεξα το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί η Μ.Βαμβουνάκη τολμά, εκτός από τις δυστυχισμένες μέρες, να ακολουθήσει τη Ρωξάνη και στην ευτυχισμένη ζωή της, παρόλο που οι περισσότεροι συγγραφείς αποφεύγουν να περιγράφουν την ευτυχία, από φόβο μη γίνουν βαρετοί στο κοινό, που έχει συνηθίσει να τη βλέπει ως αναμονή και επιδίωξη και όχι να τη ζει. Τέλος, μας δείχνει ότι οι πρώτες ύλες της ευτυχίας είναι απλά, καθημερινά πράγματα και μας μεταγγίζει την ελπίδα ότι μπορούμε και εμείς, όπως η Ρωξάνη, να ξεφύγουμε από τον παλιό, μίζερο εαυτό μας και να ανακαλύψουμε το δικό μας «παράδεισο», αρκεί να το θέλουμε. Μία ελπίδα που την έχουμε μεγάλη ανάγκη στην εποχή μας, αφού κάνει πρόσφορο το έδαφος της ψυχής μας, ώστε να ριζώσουν τα όνειρά μας και να ανθίσουν… (Καλλιόπη Παπαδόγιαννη)

• 
• 
•