Και τότε η Κλαρίσσα Μακ Λίλαν είπε: «Θα σε πείραζε αν ρωτούσα πόσο καιρό είσαι πυροδότης;» «Από είκοσι χρονών, δηλαδή πριν δέκα χρόνια». «Διάβασες ποτέ κάποιο από τα βιβλία που έκαψες;» Εκείνος γέλασε. «Μα αυτό είναι παράνομο!» «Ναι, φυσικά». «Είναι πολύ καλή δουλειά. Τη Δευτέρα καίω Μίλευ, την Τετάρτη Ουίτμαν, την Παρασκευή Φώκνερ, τα καίω μέχρι να γίνουν στάχτες και μετά καίω και τις στάχτες. Αυτό είναι το ρητό στη δουλειά μας». ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Η Πυρά και η Σαλαμάνδρα (σελ. 15) Να ένα βιβλίο για τα βιβλία, για τη δύναμη των βιβλίων για τη γνώση του κόσμου. Ένα μικρό σχετικά κείμενο που γράφτηκε το 1953 σε μια εποχή που ο ο νεαρός-τότε- Ρέυ Μπράντμπερι αναζητούσε εκδότη για να δημοσιεύσει τα διηγήματά του. Αναφέρεται σε μια κοινωνία του μέλλοντος, στον 24ο αιώνα, όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα και η καλλιέργεια του πνεύματος όχι μόνον εμποδίζεται αλλά και διώκεται. Κυριαρχεί η αποχαύνωση του πολίτη μέσα από την τηλεθέαση, την ισοπέδωση και την αποδυνάμωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Οι πυροσβέστες δεν σβήνουν φωτιές αλλά ανάβουν. Εισβάλλουν στα σπίτια και τα καίνε ολοκληρωτικά. Ο Μόνταγκ είναι ένας ευσυνείδητος πυροδότης. Είναι παντρεμένος με την Μίλντρετ που παίρνει διαρκώς ψυχοφάρμακα και παρακολουθεί νυχθημερόν τηλεόραση και σαπουνόπερες στις οποίες συμμετέχει διαδραστικά. Τεράστις οθόνες καλύπτουν τους τοίχους του σπιτιού της. Ψυχρή ζωή, χωρίς συναίσθημα, χωρίς λόγια, χωρίς λογοτεχνία. Όταν ο Μόνταγκ θα γνωρίσει την συναισθηματική γειτόνισσά του, την Κλαρίσσα και θα θα δει την τρυφερότητα που κρύβει μέσα της (διαβάζει παράνομα η μικρή) θα λυγίσει. Θα κρύψει ένα βιβλίο στην φόρμα του -από την καθιερωμένη καύση μιας ακόμη σπιτικής βιβλιοθήκης- και θα καθίσει να σκεφτεί. Όταν μάλιστα θα αντικρίσει μια μεσήλικη γυναίκα να αυτοκτονεί, αυτοπυρπολούμενη για να μην «παραδοθεί» στους εχθρούς, τότε κάνει τη μεγάλη στροφή. Αρχίζει να διαβάζει και να διασώζει βιβλία αλλά σύντομα θα αναγκαστεί να κάψει το ίδιο του το σπίτι. Θα βρει καταφύγιο σε μια ομάδα αντιστασιακών της ανάγνωσης και της λογοτεχνίας οι οποίοι ζουν μακριά από τις πόλεις και ο καθένας έχει απομνημονεύσει από ένα βιβλίο ώστε να μην χαθεί και να διασωθεί στους επόμενους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποκτήσει την δική τους ταυτότητα, ταυτιζόμενοι με τις ιδέες ενός σημαντικού κειμένου. Φαρενάϊτ 451 είναι οι βαθμοί στους οποίους καίγεται το χαρτί. Με αυτή την αλληγορική του κατάθεση ο Αμερικανός συγγραφέας δηλώνει ότι όσο θα υπάρχουν ανήσυχες συνειδήσεις η ελπίδα για την ανθρωπότητα θα παραμένει. Οι σελίδες των βιβλίων παραμένουν ανοιχτές και μπορούν να διαβαστούν διαφορετικά. Αλλωστε το ίδιο αυτό το βιβλίο είναι μια απόδειξη της προφητικότητάς του. Το «Φαρενάιτ 451» γυρίστηκε σε ταινία το 1966 από τον Γάλλο Φρανσουά Τρυφώ που συνέγραψε το σενάριο με τον Ζακ Λυκ Γκοντάρ. Το καλοκαίρι του 2005 ετοιμάζεται μια καινούργια κινηματογραφική εκδοχή του «Φαρενάτι 451» σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα ο οποίος απολαμβάνει την διαχρονική επιτυχία ενός βιβλίου που μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα.