Τριάντα δύο χειμώνες δεν κατάφεραν να απαλύνουν τη λαύρα εκείνου του καυτού Ιούλη του 74 που τσουρούφλισε τις καρδιές κι άφησε ματωμένα τα όνειρα να ξεστρατίζουν... Τριάντα δύο χρόνια μετά την εισβολή, το εφιαλτικό όνειρο κρατάει το Γιάννη ξάγρυπνο τις νύχτες... Οι κραυγές της μάνας του σχίζουν τον άνεμο, σμίγουν με τις οβίδες και τους καπνούς, ώσπου η ψυχή της λευερώνται κι ανεβαίνει στον ουρανό... Μια πεντάμορφη οπτασία, με τα μαύρα της μαλλιά ν ανεμίζουν στον άνεμο, κρατά στα χέρια λευκό περιστέρι και τον αποχαιρετά... [...] (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

• 
• 
•