Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως, στη σύγχρονη λογοτεχνία, ελληνική και παγκόσμια, το «παιχνίδι» γίνεται με όρους, πλέον, πολυφωνικούς και διαπροσωπικούς• χαρακτηριστικό είναι, βέβαια, πως, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου η τριβή των πολιτισμών και των ατόμων είναι αυτονόητο στοιχείο, δεν μπορεί κανείς, ιδίως συγγραφέας, να παραβλέψει ότι όλα κινούνται στο επίπεδο του σφαιρικού. Αυτό ακριβώς κάνει η Αμάντα Μιχαλοπούλου εδώ: αποδομεί μιαν ολόκληρη, τετελεσμένη κατά τα φαινόμενα, ιστορία, προκειμένου να την ανασυνθέσει με όρους απόλυτους. Αφηγηματική όσο ποτέ άλλοτε, η συγγραφέας διατηρεί τη γλωσσική της ψυχραιμία, δίχως να υποπίπτει στο επίπεδο της απνοϊκής αφήγησης. Οι απτόητοι ρυθμοί είναι το κατακτημένο της ατού, αφού, τελικά, σ’ αυτή την ιστορία σημασία έχει, πάνω απ’ όλα, πώς ο ήρωας θα φτάσει, κυρίως μέσω των άλλων, σε μια προσωπική καταβύθιση, η οποία δεν μπορεί παρά να περάσει απ’ τη διαπροσωπική διαμάχη. Η αφήγηση, λοιπόν, ανατέμνει την εσωεξωτερική οδύσσεια ενός απαγμένου παιδιού, ενήλικα πια, του Στέφανου, ο οποίος αναζητά την απάντηση στο «τι» και στο «γιατί» της απαγωγής του, ορίζοντας έτσι τις πολλαπλές ταυτότητες που είτε ο ίδιος κατέκτησε κατά τον ρου της ζωής του είτε οι άλλοι (όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα της προσωπικής του πορείας) προσπάθησαν να του αποδώσουν κατά το δοκούν. Και δεν είναι μόνον αυτό• η συγγραφέας αφήνει το καλλιτεχνικό εγώ της κατά μέρος και εναποθέτει όλες της τις ελπίδες στην προσωπική αλήθεια του αναγνώστη της• με μεγάλη επιτυχία. Επίσης, είναι άξιον παρατήρησης το στοιχείο των φωτισμένων στιγμών του κειμένου: όπου ο ήρωας φαίνεται εσώκλειστος των υπερβολικών του εμμονών, εκεί είναι και το σημείο όπου οι λέξεις και τα πράγματα ανοίγονται στον αναγνώστη• όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, σ’ αυτό το επίπεδο φαίνεται και ο βαθμός εμπέδωσης του εξωτερικού στο εσωτερικό του ψυχισμού του Στέφανου ― με τις απαραίτητες συνδηλώσεις για το τρέχον στη δική μας εποχή. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου στην καλύτερη συγγραφική της στιγμή. Δημήτρης Αθηνάκης