Ο ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΣ  «ΟΡΦΕΑΣ» ΣΕΡΡΩΝ

(ΔΕΥΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ)

Δύο συναυλίες της περιόδου 1953-54[1]

      Η δεκαετία του 1950 υπήρξε από τις περισσότερο γόνιμες περιόδους του μακροβιότερου και εν ενεργεία σερραϊκού μουσικομορφωτικού συλλόγου, του «Ορφέα». Ήταν η περίοδος κατά την οποία ο όμιλος ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για την οργάνωση του μουσικού του τμήματος, που δεν ήταν άλλο από την ανασυσταθείσα το Μάιο του 1951 πολυπληθή ερασιτεχνική μικτή χορωδία.

      Με πρωτοβουλία των μελών τού πρώτου μετά τον πόλεμο του 1940 Διοικητικού Συμβουλίου και την προσωπική παρέμβαση του τότε προέδρου Χρήστου Χρηστίδη προσλαμβάνεται ο Χρήστος Σταματίου ως μουσικοδιδάσκαλος της πρώτης χορωδίας. Σε εργασία μας για το Μεταπολεμικό «Ορφέα» το 1999 καταγράψαμε την πρώτη περίοδο μετά την επανίδρυση και τις πρώτες συναυλίες του 1952[2]. Τονίσαμε, ακόμα, την αναγκαιότητα αλλά και τη σημασία αυτής της πρόσληψης. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, η ανοδική πορεία του συλλόγου και η τεκμηριωμένη καταξίωση της περιώνυμης χορωδίας του σε πανελλήνιο επίπεδο δικαίωσαν την επιλογή.

	Ο «Ορφέας» στη Δοξολογία της 25ης Μαρτίου 1953		16 Ιουλίου 1953. Η συναυλία στο «Ρεξ».

     Το 1953 οργανώνεται η νέα μαντολινάτα, τον επόμενο χρόνο η τετράφωνη ανδρική εκκλησιαστική χορωδία με διευθυντή πάλι το Χρ. Σταματίου. Επαναλαμβάνονται τα βραδινά κλασικής μουσικής οργανωμένα από τους Ορέστη Καζαμία και Μίμη Στεφανίδη για τους ορφικούς και τους φιλόμουσους Σερραίους στο αγρόκτημα του τελευταίου, πλάι στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης και στο εξοχικό κέντρο «Σαρδέλα».

      Ονομαστοί σολίστες, τραγουδιστές ή πολυπρόσωπα συγκροτήματα κλασικής μουσικής του κέντρου αλλά και του εξωτερικού παρουσιάζονται στην πόλη πραγματοποιώντας ανεπανάληπτες συναυλίες[3].

      Η χορωδία -120 μέλη- και η νέα μαντολινάτα του συλλόγου εμφανίζονται, εκτός των άλλων, σχεδόν κάθε χρόνο στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, στο Βασιλικό Θέατρο της ίδιας πόλης την 2.6.1954 με 150 εκτελεστές, στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 1959 στο Μεγάλο Πανελλήνιο Διαγωνισμό με τις καλύτερες ελληνικές χορωδίες (700 εκτελεστές), όπου κατακτά το Β΄ βραβείο (μικτή χορωδία: 80 μέλη), αλλά και στον «Παρνασσό» στις 5.3.1963, στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ηρώδειο, 21.9.1964), για να αναφέρουμε λίγες από τις περισσότερο σημαντικές «εξόδους» τους.

      Από τις εμφανίσεις στα Σέρρας δεν παραλείπουμε τη συνεργασία με τα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης στην Αντιγόνη του Σοφοκλή στις 8.5.1957 (διδασκαλία Μιλτ. Αντωνιάδου, μουσική Χρ. Σταματίου, χορογραφία Ματθαίου Μούκα), τις ανεξάλειπτες από τη μνήμη των παλαιότερων συναυλίες Υπό το Σεληνόφως στην Ακρόπολη (Κουλά) των Σερρών την 11.7.1957, «ενώπιον 2000 ακροατών» (μικτή χορωδία: 90 μέλη), και την 18.7.1962, τα αφιερώματα στο Ρίχ. Βάγκνερ στις 22.3.1961 και 3.3.1965, τη «Μουσική βραδυά με παληές επιτυχίες από τις αθάνατες ελληνικές και ξένες οπερέττες» με την πρωταγωνίστρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Αθηνών Ανθή Ζαχαράτου την 21.4.1959 (ανδρική χορωδία, μαντολινάτα, στο πιάνο ο Γ. Θυμής). Τέλος, τις εφτά παραστάσεις στα Σέρρας και μία στην Καβάλα (Φεβρουάριος του 1967) του Καπετάν Γιακουμή, μουσικού κωμειδύλλιου του Δημητρίου Κόκκου (μουσική Χρ. Σταματίου, μικτή χορωδία, συνοδεία πιάνου από το συνθέτη)[4].

      Τα φύλλα της τοπικής Προόδου των ετών 1953 και 1954 είναι από το αρχείο του πρώτου Σερραίου δημοσιογράφου Δημητρίου Διονυσίου και μας τα παραχώρησε ο γιος του Διονύσιος. Τα προγράμματα και οι σχετικές φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά της Σερραίας χορωδού Φούλας Μαρωνίτου.

	25.2.1954. Η «πρώτη» της νέας μαντολινάτας με τη μικτή χορωδία.		Η μικτή χορωδία του «Ορφέα» στη συναυλία τής 25.2.1954

Η συναυλία στο θερινό σινεμά «Ρεξ»

      Το βράδυ της Πέμπτης 16 Ιουλίου του 1953, στις 9.30, οι Σερραίοι είχαν την καλή ευκαιρία να παρακολουθήσουν στον ξεχωριστό χώρο του θερινού κινηματογράφου «Ρεξ» μία συναυλία του «Ορφέα» σε ένα «εντελώς νέο πρόγραμμα», το οποίο η μικτή χορωδία του ιστορικού συλλόγου παρουσίασε «επί τη λήξει των μαθημάτων της».

      Το «Ρεξ» βρισκόταν επί της οδού Μεραρχίας, αντίκρυ από τα σημερινά δικαστήρια και δίπλα στα γραφεία του Γυμναστικού Συλλόγου «Ηρακλής Σερρών». Στη θέση αυτή μεταφέρθηκε από τον ιδιοκτήτη του Ευάγγελο Σάββα το 1952. Μέχρι τότε λειτουργούσε πάλι επί της Μεραρχίας, απέναντι από το θερινό κινηματογράφο «Έσπερο»[5].

      Μετά τη λήξη της συναυλίας ακολούθησε η προβολή της κινηματογραφικής μουσικής ταινίας «Μια αγάπη που έσβησε». Ας αφήσουμε όμως το σχολιαστή της εφημερίδας Η Πρόοδος του Σαββάτου 18 Ιουλίου να περιγράψει το γεγονός:

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ

      Με πάσαν επιτυχίαν εδόθη προχθές, Πέμπτην 16 τρέχοντος και ώραν 9.30 εσπερινήν, η προαναγγελθείσα συναυλία της Μικτής Χορωδίας του «Ορφέως» εις το θερινόν κινηματοθέατρον «ΡΕΞ», υπό την διεύθυνσιν του κ. Χ. Σταματίου. Η χορωδία ενεφανίσθη με εντελώς νέον και εκλεκτόν πρόγραμμα, που περιελάμβανε τα τεμάχια «Θύγατερ Σιών» από το Ορατόριον «Ιούδας Μακκαβαίος» του Χαίντελ, η «Νύχτα» του Σούμπερτ, ο «Εύθυμος γεωργός» του Σούμαν και «Νύχτα τ’ Απρίλη» του Όφφενμπαχ.

      Εις το δεύτερον μέρος του προγράμματος η Χορωδία εξετέλεσε τον  «Παιάνα» (εκ των Περσών του Αισχύλου) του Ροδίου, «Διατί αχ! Διατί» του Χρ. Στρουμπούλη, με σολίστ τον κ. Λαζαρίδην, τη συνοδεία χορωδίας και πιάνου, το «Λησμόνει με» του Μίνωος, ντουέτο οι κ.κ. Βαφειάδης - Γούτας, «Πονώ στ’ αλήθεια» του Χρ. Στρουμπούλη, κουαρτέτο οι κ.κ. Βαφειάδης - Γούτας - Μπερμπερίδης - Παπαδόπουλος,  και «Αγροτικές εικόνες» του Μάρσνερ.

      Το σόλο του κ. Λαζαρίδη, τα ντουέτα και κουαρτέτα εξετελέσθησαν με μεγάλην επιτυχίαν καταχειροκροτηθέντα ιδιαιτέρως. Εις το πιάνο συνώδευσε με μεγάλην επιτυχία ο μαθητής Βασ. Γκότσης.

      Γενικώς ειπείν η συναυλία αυτή απετέλεσε ένα εξαιρετικόν μουσικόν γεγονός και άφησε τας αρίστας των εντυπώσεων εις το πολυπληθές και εκλεκτόν ακροατήριον.

      Κατά την διάρκειαν  της εκτελέσεως του προγράμματος ο παριστάμενος Δήμαρχος Σερρών κ. Χατζηδήμος, προσέφερεν εις τον μαέστρον κ. Σταματίου, ωραιωτάτην ανθοδέσμην υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του ακροατηρίου.

      Το όλον πρόγραμμα της συναυλίας ηχογραφήθη υπό του ειδικού φωνοληπτικού μηχανήματος της «Προόδου», εντός δε των ημερών εις συγκέντρωσιν των μελών της χορωδίας θα αναμεταδοθή διά να δυνηθούν να ακούσουν την επιτυχίαν των και οι εκτελεσταί.

      Μετά το πέρας του προγράμματος προεβλήθη εξαιρετική μουσική ταινία με τους διασήμους καλλιτέχνας του τραγουδιού Μάρθα Έγκερθ και Ζαν Κεπούρα «Μια αγάπη που έσβυσε».

      Πριν ακόμα περάσει μία εβδομάδα, και συγκεκριμένα την Τρίτη 21 Ιουλίου, ένα ακόμα σχόλιο στην Πρόοδο, επώνυμο αυτή τη φορά, θα απαθανατίσει την εντυπωσιακή εμφάνιση της μικτής χορωδίας του «Ορφέα». Το υπογράφει ο Επιθεωρητής των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης Σερρών Γεώργιος Γκανούλης και έχει τίτλο Η συναυλία του «Ορφέως»:

      ... Την εορτήν ταύτην του Συλλόγου του «Ορφέως», όστις κατέκτησε την συμπάθειαν και την εκτίμησιν του φιλοπροόδου κοινού της πόλεώς μας και εκπροσωπεί την καλλιτεχνικήν εν γένει ζωήν των Σερρών, παρηκολούθησε πλήθος εκλεκτού κόσμου. Η φιλόμουσος κοινωνία των Σερρών διά της αθρόας παρουσίας της απέδειξεν ότι γνωρίζει να εκτιμά και να συμπαρίσταται εις την προσπάθειαν ταύτην του «Ορφέως», η οποία εξυψώνει την πόλιν των Σερρών εις το επίπεδον των συγχρόνων πόλεων, εις τας οποίας ανθεί πραγματικός πολιτισμός.

      ... Καταπληκτικήν αίσθησιν επροξένησεν ο «Παιάν» του Ροδίου «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα... Νυν υπέρ πάντων αγών» διά την μεγαλοπρέπειαν, την σοβαρότητα και τον αρχαιοπρεπή ρυθμόν με τον οποίον εψάλη.

      Εθαυμάσθη η διαυγεστάτη φωνή του κ. Γούτα καθώς και η μελωδική φωνή του κ. Λαζαρίδου και η εν γένει εμφάνισις των μελών της χορωδίας.

      ... Η όλη εορτή υπήρξεν αληθινόν μουσικόν λουτρόν και οι παραστάντες απεχώρησαν με τας αρίστας εντυπώσεις.

Η νέα μαντολινάτα. Η πρώτη συναυλία με τη μικτή χορωδία

      Η ιδέα της οργάνωσης νέας μαντολινάτας στον «Ορφέα», της πρώτης μετά τον πόλεμο του 1940, γεννήθηκε ακόμα από το 1951, όταν το Μάιο αυτής της χρονιάς το τότε διοικητικό συμβούλιο με πρόεδρο το γιατρό Χρήστο Χρηστίδη κατάρτιζε τον Κανονισμό της Μικτής Χορωδίας και Μανδολινάτας του «Ορφέως» ιδρυθείσης την 18.5.51.

      Το 1953 το Δ.Σ. ανακοίνωσε την ίδρυση της νέας μαντολινάτας. Προσκλήθηκαν και εντάχθηκαν μέχρι το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς περί τους 30 ερασιτέχνες μαντολινίστες. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν μέλη της παλιάς (προπολεμικής) μαντολινάτας ή της φιλαρμονικής του συλλόγου και μετέπειτα του Δήμου Σερρών, του «Απόλλωνα» (1927-33) και της ορχήστρας του Ωδείου Σερρών «Ορφεύς» (1934-40). Συμμετείχαν επίσης μαθητές της πρώτης μεταπολεμικής Σχολής Μουσικής του Κώστα Σταυρόπουλου, της τάξης βιολιού του ιδίου, ή ακόμα νεότεροι κιθαριστές, μαθητές του Χρ. Σταματίου στον «Ορφέα»[6].

	Από τη συναυλία με τη νέα μαντολινάτα. Εικονίζονται από αριστερά οι χορωδοί Ευαγγελία Ματσικοπούλου, Φούλα Μαρωνίτου, Αλεξάνδρα Λαζαρίδου, Σούλα Σαββίδου και Σάσα Χατζηαγγέλου.

      Από τους πρώτους μουσικούς που εντάχθηκαν στο νέο σχήμα καταγράφονται ως α΄ μαντολίνα οι: Ορέστης Καζαμίας, πρόεδρος του «Ορφέα» κατά την περίοδο 1955-65, Κώστας Σταυρόπουλος, Βαής Σχοινάς, Γιάννης Καλλίας, Γιάννης Παράσχος, Παναγιώτης Κατσαμπρόκος. Β΄ μαντολίνα: Δημήτρης Μικρούλης, Λάκης Αδαμίδης, Σταύρος Μαυρίδης, Σταύρος Σαράντης, Λίτσα Πολυμέρη, Αναστάσιος Παναγιωτίδης. Μαντόλες: Στέργιος Χατζηστεργίου, Δημήτρης Σαρήογλου, που έπαιζε και μαντολοτσέλο, Νίκος Αγγελούσης -αργότερα πέρασε στις κιθάρες- και Γιάννης Ουζούνης, που προσχώρησε στον «Ορφέα» μετά τη διάλυση της Χορωδίας Σερρών (1945-55), της οποίας ήταν διευθυντής. Κιθάρες: Μίμης Στεφανίδης, Στέργιος Τρίπκος, Νίκος Αγγελούσης, Νίκος Μπασματζής, Ιωσήφ Κασμερίδης, Σάκης Βροχίδης, Θανάσης Χειλίδης, Βασίλης Αποστόλου, Δημοσθένης Χαρίτος, Ελένη Μελίδου και λίγο αργότερα ο Νίκος Στράντζαλης. Φλάουτο ο Βαής Σχοινάς (αλλά και α΄ μαντολίνο) κόντρα - μπάσσο ο Αναστάσιος Παναγιωτίδης, που ξεκίνησε ως β΄ μαντολίνο.

      Σύμφωνα με τις κατά καιρούς παρουσιάσεις, δημοσιευμένες ή όχι, έγκριτων μουσικοκριτικών αλλά και διακεκριμένων διευθυντών χορωδιών της εποχής, το συγκρότημα χαρακτηρίστηκε από τα καλύτερα στην Ελλάδα. Ανέπτυξε πολυσήμαντη δραστηριότητα και απαρτιζόταν από άριστους μουσικούς, στην πλειονότητά τους φτωχούς βιοπαλαιστές, που επί μισόν και πλέον αιώνα συμμετείχαν και εργάστηκαν χωρίς αμοιβή σε κάθε είδους μουσικά σχήματα της πόλης.

      Η μεταπολεμική μαντολινάτα του «Ορφέα», από τις περισσότερο ενδιαφέρουσες και αξιομνημόνευτες παρουσίες της μουσικής παράδοσης της πόλης των Σερρών, διαλύθηκε ουσιαστικά στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Στις μέρες μας δε λειτουργεί οργανωμένο τμήμα  μαντολινάτας. Οι κατά καιρούς προσπάθειες από συλλόγους, σχολές και ιδρύματα, κυρίως για τη δημιουργία παιδικών ή εφηβικών σχημάτων, ατυχώς χωρίς πλήρη σύνθεση οργάνων, δε δημιούργησαν συγκροτήματα ισάξια μ’ αυτά του πρόσφατου παρελθόντος.

      Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου του 1953 αναγγέλλεται για πρώτη φορά στην Πρόοδο η «Μεγάλη Συναυλία» της μικτής χορωδίας του «Ορφέα» με τη σύμπραξη της νέας μαντολινάτας[7].

      Στην ίδια ανακοίνωση, αλλά και σ’ αυτή που θα ακολουθήσει μετά 5 ημέρες, τονίζεται με ιδιαίτερη έμφαση πως η συναυλία «θα αφήση εποχήν, αφού διά πρώτην φοράν [μετά τον πόλεμο και την ανασύσταση] θα εκτελεσθούν έργα Μπετόβεν, Τσαϊκόφσκυ, Βέρντι, Λαυράγκα, νέα Δημοτικά Τραγούδια του Νομού μας, το Εμβατήριον του Θριάμβου από την Όπερα του Βέρντι ‘Αΐντα’ εκτελούμενον υπό της Μικτής Χορωδίας» και ότι «θα συμπράξη η νεοσύστατος Μαντολινάτα με βαρκαρόλες, σερενάτες και άλλα εκλεκτά τεμάχια». Στην ανακοίνωση μάλιστα της ίδιας εφημερίδας, την Πέμπτη 14.1.1954, προσδιορίζεται ως ημέρα της συναυλίας η Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 1954, ώρα 8.30 μ.μ., με την επιπρόσθετη πληροφορία πως άρχισαν οι δοκιμές του μουσικού κωμειδύλλιου Ο Καπετάν Γιακουμής αλλά και της (νέας) εκκλησιαστικής χορωδίας του ομίλου.

      Τελικά, η συναυλία θα πραγματοποιηθεί ένα μήνα αργότερα, την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, εξαιτίας της «ενσκηψάσης κακοκαιρίας». Ας παρακολουθήσουμε όμως το πρωτοσέλιδο σχόλιο της Προόδου, του Σαββάτου 27 Φεβρουαρίου:

Η ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΗ ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΝΔΟΛΙΝΑΤΑΣ ΤΟΥ «ΟΡΦΕΩΣ». Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΠΕΘΕΩΣΕ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΑΣ

      Με εξαιρετικήν επιτυχίαν εδόθη προχθές το βράδυ και ώραν 9ην μ.μ. η προαγγελθείσα συναυλία της μικτής Χορωδίας του Συλλόγου «Ορφεύς» της πόλεώς μας. Όπως κάθε εμφάνισις της θαυμασίας χορωδίας, και η δοθείσα προχθές προκάλεσε τον συναγερμόν των φιλομούσων Σερραίων. Η τεραστία αίθουσα του συλλόγου [αυτή του σημερινού ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.] γέμισε ασφυκτικά. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως της συναυλίας υπήρξεν και η εμφάνισις της μανδολινάτας του «Ορφέως».

      Το πρόγραμμα ήρχισε με τον Ύμνον του «Ορφέως».

«Μουσική μα και όπλο

 κρατούσαν στο χέρι

και χτυπούσαν γενναία

       της σκλαβιάς τα θεριά...»

       Μετά τον Ύμνον η χορωδία τραγούδησε το «Προς τον Θεόν» του Μπετόβεν, τον «Θρύλο» του Τσαϊκόφσκυ, τις «Αγροτικές εικόνες» του Μάρσνερ, την «Αγράμπελη» του Δελαπόρτα, το Εμβατήριον Θριάμβου από την «Αΐντα» του Βέρντι και το δημοτικό του Εμμανουήλ Παπά «Γιάλα Στέργιου μ’» κατά διασκευήν και εναρμόνισιν του μαέστρου της Χορωδίας κ. Χρ. Σταματίου.

      ... Μετά το τέλος του πρώτου μέρους του προγράμματος ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου κ. Μίμης Στεφανίδης ωμίλησε προς το ακροατήριον ευχαριστήσας αυτό διά την προσέλευσίν του και ακολούθως ανεφέρθη διά μακρών εις την ιστορίαν του εθνικού συλλόγου «Ορφεύς» και εις τον ρόλον που διαδραματίζει στην πνευματικήν και καλλιτεχνικήν κίνησιν της πόλεώς μας.

Η πρώτη σελίδα της χειρόγραφης παρτιτούρας του σερραϊκού Γιάλα Στέργιου μ’. Υπαγόρευσε και τραγούδησε ο Αθανάσιος Μαρωνίτης, Καλοκαίρι 1953

      Το δεύτερον μέρος ήρχισε με την μανδολινάτα. Η εμφάνισις εις αυτήν των συμπολιτών μας κ.κ. Ορ. Καζαμία, Μίμη Στεφανίδη, Δ. Μικρούλη, Ν. Μπασματζή, Στ. Χατζηστεργίου και άλλων παλαιμάχων της μανδολινάτας, προκάλεσεν θύελλαν ενθουσιωδών χειροκροτημάτων.

      ... Ο κ. Θ. Γούτας τραγούδησε την «Ψαρόβαρκα» (μονωδία) του Δ. Λαυράγκα, επηκολούθησε το ντουέτο «Λησμόνει με» του Μίνωος και το εξαίρετο πρόγραμμα τελείωσε με ένα ακόμη τοπικό δημοτικό της Νικοκλείας Νιγρίτης «Μαυρομάτα». Εννοείται ότι όλα αυτά τα τραγούδια, που τραγουδιούνται σπάνια από τους πολύ γέρους και περισυνελλέγησαν με επιμέλεια από τον Ορφέα, εξετελέσθησαν τη συνοδεία της μανδολινάτας.

      ... Γεγονός είναι πάντως ότι η συναυλία άφισε αρίστας εντυπώσεις εις το πολυπληθές ακροατήριον.

      Η χορωδός Φούλα Μαρωνίτου θυμάται μετά από χρόνια (Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2001):

    Ήταν η συναυλία στην καρδιά του χειμώνα. Θυμάμαι τις κρυστάλλινες λαμπάδες να κρέμονται από τις στέγες των σπιτιών. Απτόητοι όμως από το κρύο οι Σερραίοι κατέκλυσαν τον «Ορφέα». Η αυλαία ανοίγει, ο μαέστρος μοιράζει τον τόνο και μας μουρμουρίζει γρήγορα τις τελευταίες οδηγίες. Το υψωμένο ακίνητο χέρι του κατεβαίνει για τη ζωηρή έναρξη του Ύμνου του «Ορφέα». Μια μεγάλη συναυλία με τη συμμετοχή της μαντολινάτας.

   ... Ο Ύμνος του «Ορφέα» «άνοιγε» πάντα κάθε συναυλία και οι εμπνευσμένοι στίχοι του αείμνηστου Ιππ. Μακρή με την ηρωική μουσική του Χρήστου Σταματίου πάλλουν τις ευαίσθητες χορδές των Σερραίων, που ξεσπούν σε θυελλώδη χειροκροτήματα. Ποιος αμφιβάλλει για τη συνέχεια;

      Την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου η συναυλία επαναλαμβάνεται «κατ’ απαίτησιν πολλών φιλομούσων συμπολιτών, οι οποίοι δεν ηδυνήθησαν να προσέλθουν κατά την πρώτην συναυλίαν της Πέμπτης». Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ο Μίμης Στεφανίδης θα παρουσιάσει μια σύντομη εξιστόρηση των καταστατικών σκοπών και των επιδιώξεων του «Ορφέα» με ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του Δ.Σ. και τη δραστηριότητα της μικτής χορωδίας από την επανίδρυσή της το 1951. Το κείμενο της ομιλίας δημοσιεύτηκε στην Πρόοδο της 3ης Μαρτίου με τον τίτλο: 1905. Όταν αι Σέρραι ήσαν σκλαβωμέναι ο «Ορφεύς» ως τηλαυγής φάρος της Μακεδονίας εφώτιζε και τότε τον δρόμον της Ελευθερίας.

       Ο «Ορφέας» στη Δοξολογία της 25ης Μαρτίου 1953

      16 Ιουλίου 1953. Η συναυλία στο «Ρεξ».

     25.2.1954. Η «πρώτη» της νέας μαντολινάτας με τη μικτή χορωδία.

      Η μικτή χορωδία του «Ορφέα» στη συναυλία τής 25.2.1954

      11 Απριλίου 1954. Ο «Ορφέας» στο Σιδηρόκαστρο.

      Από τη συναυλία με τη νέα μαντολινάτα. Εικονίζονται από αριστερά οι χορωδοί Ευαγγελία Ματσικοπούλου, Φούλα Μαρωνίτου, Αλεξάνδρα Λαζαρίδου, Σούλα Σαββίδου και Σάσα Χατζηαγγέλου.

      Η πρώτη σελίδα της χειρόγραφης παρτιτούρας του σερραϊκού Γιάλα Στέργιου μ’. Υπαγόρευσε και τραγούδησε ο Αθανάσιος  Μαρωνίτης, Καλοκαίρι 1953.